Recensie 'Vermiglio'

Vermiglio (2024) was de Italiaanse inzending van de Oscars dit jaar maar werd niet genomineerd. Inmiddels weten we dat de Braziliaanse I'm Still Here (2024) de prijs voor Beste Buitenlandse Film heeft gewonnen. Zo meeslepend is de nieuwe film van regisseur Maura Delpero niet, maar wie oog heeft voor prachtige cinematografie en score, en het geduld heeft om het bij tijd en wijle trage verhaal tot zich te nemen, zal toch geraakt worden door dit oorlogsverhaal.

Afgesloten van de wereld en de oorlog

Het is 1944 in het dorpje Vermiglio, hoog in de Italiaanse Alpen, als de Siciliaanse deserteur Pietro (Giuseppe De Domenico) door Attilio (Santiago Fondevila), de neef van het gezin, naar het gezin Graziadei wordt gebracht. Dat heeft gevolgen voor de familie en hun dochter. Vader Cesare (Tommaso Ragno) is de onderwijzer in het dorpje. Hij heeft zeven kinderen en zijn oudste dochter is Lucia (Martina Scrinzi) die langzaamaan gevoelens krijgt voor Pietro. Het is een devoot katholiek en conservatief gezin, dat met harde hand wordt geregeerd door de vader. Hij bepaalt alles; wie mag studeren, wie mag werken en wie naar het klooster gaat. Zijn vrouw Adele (Roberta Rovelli) heeft daar verder weinig tegen in te brengen. Als Luci zwanger raakt van Pietro, zal ze met hem moeten trouwen. Maar als de oorlog voorbij is en Pietro vertrekt om zijn familie op te zoeken, gebeurt er iets waar niemand rekening mee had gehouden.

Vergelijkbaar thema

Delpero maakte eerder de film Maternal (2019), met een vergelijkbaar thema. Vermiglio is persoonlijker omdat haar vader in het dorpje opgroeide en haar opa daar de schoolmeester was. Ze kent de omgeving en gemeenschap en dat vangt ze in mooie, sfeervolle beelden. De film moet het meer van de beelden dan van het verhaal hebben. Dat komt tot uiting in het prachtige camerawerk van Mikhail Krichman. De bergen en de sneeuw zijn natuurlijk al een plaatje op zich, maar op het grote witte doek ziet het er allemaal adembenemend uit. De film speelt zich gedurende de vier seizoenen af. Vader Cesare heeft zelfs de langspeelplaat van "De Vier Jaargetijden" van Vivaldi aangeschaft. Dit tot ongenoegen van zijn vrouw die liever gezien had dat het geld naar voedsel voor de kinderen was gegaan. ''Het is voedsel voor de ziel,'' beweert Cesare, die weinig tegenspraak duldt.

In de film worden thema's als seksualiteit, verlangens, geloof en de impact van de oorlog behandeld. De film laat de karakters van alle personages de revue passeren. Van de opstandige zoon tegenover zijn vader, de dochter die zichzelf straft voor haar onkuise gedrag. Het acteerwerk is meer dan uitstekend en het verhaal is langzaam maar boeiend. De film won de Zilveren Leeuw op het Filmfestival van Venetië en sleepte meer nominaties en prijzen in de wacht. Vermiglio vraagt wat geduld van de kijker maar weet uiteindelijk te overtuigen met een menselijk verhaal dat rijk is aan details, en wat zowel een liefdesverhaal als een oorlogsfilm is.