Recensie 'Spirits in the Forest'

Zes mensen, zes verhalen, één gedeelde muzikale liefde. Depeche Mode speelde het laatste concert van de Global Spirit Tour in Berlijn. In de aanloop naar dit concert maken we kennis met hun fans wereldwijd. Ze zullen alle zes het concert bezoeken. Spirits in the Forest (2019) is naast een concertregistratie vooral een persoonlijke documentaire. De kijker krijgt een rijk palet voorgeschoteld: het leven met haar positieve en soms ook moeilijke episodes wordt door de hoofdrolspelers juist de moeite waard bevonden omdat de muziek en songteksten van Depeche Mode aanzetten tot innerlijke kracht en verbinding.

De interviews zijn bij de fans thuis opgenomen en daardoor krijgt elk individueel verhaal meer authenticiteit. Dat wordt versterkt door het homevideo-niveau met de bekende wat korrelige structuur. Dit is een interessante tegenstelling met de concertfragmenten die een strak beeld laten zien met goede belichting en in- en uitzoomsegmenten. Het homevideo-perspectief komt vooral terug in het interview met Indra uit Mongolië. Ze is een 23-jarige vrouw die bij haar oma woont in een grijze grauwe flat met graffiti op de muren en minimaal belichte lange gangen. Ze leerde Engels via de songteksten van Depeche Mode. Cristian uit Roemenië vertelt dat tijdens het communistische regime, illegale bootleg kopieën van Depeche Mode in het geheim werden beluisterd. Ook hij leerde de Engelse taal door het vertalen van songteksten.

Zijn wie je wil zijn

De concertfragmenten zijn intens en geven een sterk gevoel van hoop. We zien Elizabeth dansend naast David. Elizabeth uit Amerika wordt in de gemeenschap waar ze opgroeide als een buitenbeentje gezien. Een Afro-Amerikaanse vrouw kan immers geen fan zijn van Depeche Mode en andere postpunk-bands uit Engeland. Tijdens haar chemotherapie werd muziek van Depeche Mode gedraaid in het ziekenhuis. David uit Brazilië komt uit een advocatenfamilie en hij werd verondersteld hetzelfde beroep en dezelfde leefstijl over te nemen. Zijn coming out als homoseksueel zorgde voor de nodige strubbelingen. De muziek van Depeche Mode geeft hem zelfvertrouwen om het leven te leiden zoals hij zelf wil.

Dat geldt ook voor Carine uit Frankrijk, ze lag na een auto-ongeluk in coma. Toen ze ontwaakte, kon ze haar eigen naam niet meer herinneren. De muziek van Depeche Mode wel. Ze zegt dat ze op 25-jarige leeftijd pas echt begon met leven. Dichen, uit Colombia, leeft tot zijn verdriet gescheiden van zijn kinderen die in Amerika wonen. Hij herkent zich in de situatie van Depeche Mode zanger Dave Gahan die na de scheiding van zijn vrouw veel verdriet had over het feit dat hij zijn kinderen minder zag. Dichen vormt samen met zijn kinderen de band DMK, een Depeche Mode-coverband. De zelfgemaakte opnames zijn ronduit hilarisch.

Krachtig regisseursduo

Spirits in the Forest is geregisseerd door Anton Corbijn en John Merizalde. Corbijn werd wereldberoemd door zijn portretfoto's van met name rockmuzikanten. Als regisseur won hij de Special Mention bij de Golden Camera-categorie tijdens het filmfestival in Cannes voor Control (2007), een film gebaseerd op het leven van de Britse zanger Ian Curtis van Joy Division. John Merizalde is verantwoordelijk voor de meeste interviews in Spirits of the Forest. Hij is de auteur en regisseur van de korte film Incel (2018). Merizalde is ook de regisseur van Biggnattydaddy (2016).

Spirits of the Forest versterkt de innerlijke kracht en het besef te mogen zijn wie je wil zijn. Een muzikale en mentale opkikker!