Recensie 'Tout s'est bien passé'

Nadat hun vader André op zijn 85ste een beroerte krijgt, staan delevens van zussen Emmanuèle en Pascale op hun kop. Hij is er niet best aan toe en heeft voorlopig veel zorg nodig. Zijn dochters staan voor hem klaar, maar eigenlijk zit André helemaal niet op hun zorgzaamheid te wachten. Hij wil iets anders: hij wil dood.

De nieuwe film van François Ozon speelt zich, net als veel van zijn films, af in Parijs. En dat is in dit geval cruciaal voor het plot, want in Frankrijk is euthanasie illegaal. De doodswens van vader André is dus, naast een lastig vraagstuk, ook wettelijk onuitvoerbaar. Ozon baseerde zijn film op de autobiografische roman van Emmanuèle Bernheim, de scenarioschrijfster met wie hij in de loop van zijn carrière meerdere malen samenwerkte. Bernheim beschreef in haar boek het morele dilemma en de praktische en emotionele uitdagingen die de vraag van haar vader als gevolg hadden.

Ingewikkelde familierelaties

Het gezin waar de film om draait wordt stukje bij beetje geïntroduceerd. Het duurt even voordat het duidelijk wordt wat de onderlinge verhoudingen precies zijn, dat moet je als kijker een beetje zelf uitvogelen. In het begin is het daarom best lastig om je in de personages in te leven, omdat je je nog geen voorstelling kan maken van de onderlinge verhoudingen. Maar zodra de puzzelstukken op hun plek vallen, wordt duidelijk dat het er vroeger niet altijd liefdevol aan toeging thuis. De verzwegen voorvallen zorgen voor een gespannen sfeer, en daar komt nog bij dat de rollen van ouder en kind omgedraaid zijn sinds André zijn beroerte kreeg. Dat zorgt voor een vreemde dynamiek die voor sommige kijkers herkenbaar zal zijn. Bij Tout s'est bien passé (2021) zit er nog een extra laag in die dynamiek, omdat vader zijn dochters verzoekt om hem te helpen een einde aan zijn leven te maken. Hij duldt geen tegenspraak en laat zich ook onder geen beding afleiden van zijn plan.

De film van Ozon komt in eerste instantie over als een typisch arthouse drama, zonder al te veel opvallende kenmerken. De cinematografie had ook van een campagnevideo van een gematigde politieke partij kunnen zijn, en een soundtrack ontbreekt. Ook de drie korte flashback-scènes zijn vlak en voorspelbaar. Dat zijn allemaal keuzes die passen bij een film met een sober en somber thema, maar zorgen er ook voor dat het verhaal op een eentonige, oppervlakkige manier naar de kijker gebracht wordt.

Vakkundig acteerwerk

Daarentegen wordt er wel bijzonder indrukwekkend geacteerd en zitten er een paar mooie details in die het verhaal wel tot leven doen komen. De hoofdrollen zijn in goede handen bij André Dussollier, Sophie Marceau en Géraldine Pailhas, die de onwennige intimiteit van van elkaar vervreemde familieleden samen heel overtuigend brengen. Gehuild wordt er eigenlijk bijna niet, maar het verdriet zit hem in andere dingen. Bijvoorbeeld in een oude sandwich waar je vader een klein hapje van heeft genomen, en die je na drie dagen bewaren in de koelkast toch maar weggooit.

Door die details, de realistische dialogen en de voelbare spanningen tussen de personages, komt Tout s'est bien passé toch tot leven. De film van Ozon gaat niet al te ver de diepte in en doet ook niet echt iets nieuws, maar zet je wel aan het denken.