Recensie 'Nine Days'

In een klein houten huis in the middle of nowhere staan een heleboel televisies op elkaar gestapeld. Op de schermen zien we fragmenten uit de levens van talloze mensen, en tegenover de schermen zit Will. De belangrijke momenten probeert hij op te nemen op videoband en bewaart hij zorgvuldig in zijn archief. Hij is gehecht aan deze mensen: Will selecteerde ooit de zielen van deze mensen en stuurde ze, na dagen van testen, naar de aarde.

Will is niet de enige die dit werk doet, hij is slechts één radertje in de machine. Het systeem waarin hij meedraait, zorgt ervoor dat de zielen die op aarde belanden geschikt zijn voor het menselijk bestaan. Ze moeten niet te gevoelig zijn, maar ook niet te hard. Niet te simpel denken, maar ook niet blijven piekeren. Nine Days (2020) trapt af als een soort versnelde coming-of-age-film over Amanda, één van Wills zielen. We volgen haar leven van jongs af aan en krijgen zo ook mee hoe er een onverwacht en abrupt einde aan komt.

Intrigerend mensbeeld

De meeslepende dramafilm is geregisseerd door de Braziliaanse Edson Oda en stelt haar kijkers vragen over het leven. Wat betekent het om mens te zijn? Zijn we eigenlijk wel geschikt voor een leven op aarde, en wat moet je doen om goed te leven? De manier waarop Oda deze vraagstukken verbeeldt, getuigt van een mooi mensbeeld. Zijn personage Will laat alle zielen in hun waarde en is een hondstrouwe supporter van de mensen die hij ooit naar de aarde stuurde. Dat is niet makkelijk, en hij kan het weten. Hij is er namelijk zelf geweest. Hij gunt daarom alle zielen, die allemaal hun beperkingen en opmerkelijkheden hebben, het allerbeste. Er is geen goed of fout, maar voor sommigen is het het beste om niet geboren te worden als mensenkind.

Familiefilm

De film is conceptueel ontzettend boeiend en doet nog het meeste denken aan Disney's Soul (2020), al is de sfeer van de dramafilm totaal anders. Nine Days is mysterieuzer en vager, en zit stampvol met symboliek. De logica van de wereld die Oda schept wordt op geen enkel moment uitgelegd, wat het lastig maakt om je volledig in te leven in de personages. Het verhaal blijft daardoor ook nogal op de vlakte, maar is wel lekker toegankelijk. De film is, op een paar kleine zaken na, uitermate geschikt als een familiefilm voor jong en oud. De wijsheden en levensvragen die in Nine Days opkomen zijn interessant en je zou er lang over kunnen praten en doordenken, maar dat doet de film zelf niet.

Het acteerwerk van de hoofdrolspelers is degelijk, maar eigenlijk is vooral de dynamiek tussen Will (Winston Duke) en ongeboren ziel Emma (Zazie Beetz) interessant. Zij is de eerste ziel die Will tegenkomt die hem ook vragen durft te stellen. Dat brengt hem flink van zijn stuk. Hoewel het even duurt voordat de onderlinge interactie tussen de twee realistisch overkomt, zorgen ze samen wel voor een denderende slotscène die de rest van de film in het niet doet vallen. Dat maakt het conceptuele kunstwerk dat Nine Days probeert te zijn toch wel de moeite waard.