Recensie 'L'amour c'est mieux que la vie'
Meerdere wegen naar liefde

Oscarwinnaar Claude Lelouch, regisseur van onder meer de klassieker Les uns et les autres (1981), is inmiddels 84 jaar en overweegt zijn filmcarrière nog enkele jaren voort te zetten. Aanvankelijk zou L'amour c'est mieux que la vie (2021) zijn vijftigste en laatste film worden, maar succes kan het tij nog keren.
Gérard (Gérard Darmon), een ex-crimineel die inmiddels besloten heeft een eerzaam leven te leiden, heeft onlangs te horen gekregen dat hij niet lang meer te leven heeft. Hij heeft het niet slecht, zijn vader is nog in leven, zijn zoon is een succesvolle bokser en hij woont in een droomhuis in Montmartre. Het leven is bijna compleet, maar zijn levensmotto is dat liefde beter is dan het leven en dat is nou net het punt, juist de grote liefde ontbreekt sinds het overlijden van zijn vrouw. Zijn vrienden met wie hij ooit in de gevangenis zat, willen Gérard hiermee helpen en besluiten, zonder Gérard hiervan op de hoogte te brengen, een laatste romance voor hem te organiseren.
Tweestrijd
L'amour c'est mieux que la vie stipt vragen aan die de mensheid eeuwig bezighouden: wat doen we op aarde en wat is de betekenis en de zin van het leven? Hoe kan het dat twee hardwerkende politieagenten, die hun beroep kozen om de medemens te helpen, een zwaar en ondankbaar leven leiden terwijl ex-boeven schijnbaar alles hebben wat hun hart begeert? We krijgen een aantal tips van twee bekende protagonisten: Jesus (Xavier Inbona) en de duivel (Béatrice Dalle). Deze twee vrienden/vijanden zijn, net zoals het Bijbelboek Job verhaalt, op wandeltocht. Ze observeren en bestuderen hoe de mens reageert op wat hem overkomt. De duivel houdt vol dat geluk gevonden zal worden via een lijdensweg terwijl Jezus de oplossing ziet in een virtuoos leven. Over één punt zijn ze het eens: ware liefde is het ultieme dat het leven te bieden heeft.
Nalatig jubileum
L'amour c'est mieux que la vie start met een veelbelovende openingsscène, maar houdt niet vol. Al snel verandert de film in een scenario dat leuk was geweest voor een opvoering van een plaatselijke toneelvereniging, maar op het grote scherm weinig indruk maakt. Lelouch zet enkele van Frankrijks grootste sterren op een rij en bewijst dat dit geen garantie is voor een interessante film. Het verhaal speelt zich af in Parijs waardoor het niet anders kan dan dat er momenten van charme en vreugde zijn, maar deze ingrediënten zijn niet genoeg om de minpunten te maskeren. Ondanks de titel is Lelouches nieuwste film niet bijzonder romantisch of komisch en zeker geen weerspiegeling van het echte leven. Het script is gebrekkig, op het randje van ongeloofwaardig evenals het plot dat veel weg heeft van een samenvatting of een geschikt idee voor een verhaal dat verdere uitwerking behoeft. De tijd lijkt niet in de details te hebben gezeten noch in het overbrengen van chemie tussen de hoofdrolspelers.
Alles overziend is L'amour c'est mieux que la vie niet het beste wat Lelouch gemaakt heeft en valt het in het niet naast zijn eerdere werken. Voor een vijftigste film is dit niet de apotheose die verwacht werd. Wie fan is van Lelouch wil deze film waarschijnlijk uit loyaliteit niet missen, anderen kunnen wegkijken zonder bang te zijn iets te missen. Helaas is deze film niet meer dan inderdaad speelfilm nummer 50.