Recensie 'Love Life'

Op een schijnbaar zorgeloze ochtend is Taeko samen met haar zoontje Keita bezig aan de voorbereiding van een verrassingsfeestje voor haar schoonvader. Een beetje tegen wil en dank, want haar schoonouders zijn zelden echt aardig tegen haar. Samen met haar man Jiro doet ze er alles aan om het een beetje gezellig te maken, en dat lukt behoorlijk. We krijgen een glimp te zien van een atypisch maar lief gezinsleven, dat vervolgens bruut verstoord wordt door een tragisch ongeval.

Love Life (2022) is de nieuwste film van Koji Fukada en werd vorig jaar geselecteerd voor de competitie van het filmfestival in Venetië. De film werd vernoemd naar het gelijknamige nummer van de Japanse zangeres Akiko Yano uit 1991, dat tegen het einde van de film ook door de bioscoopzaal klinkt. Het is vrijwel de enige muziek die we horen tijdens de film. Het schijnbaar simpele verhaal wordt zonder meeslepende soundtrack aan ons vertelt.

Zoeken naar een doel

Taeko en Jiro houden van elkaar, maar vinden het na alles wat er gebeurd is behoorlijk moeilijk om elkaar niet kwijt te raken. Ze zoeken naar manieren om om te gaan met hun emoties, en Taeko vindt die in de zorg voor Park. Park is haar eerste man, die haar na de geboorte van Keita zomaar in de steek liet. Hij duikt nu plotseling weer op en heeft hulp nodig. De dove, dakloze man is alles kwijtgeraakt na het einde van hun relatie. Wat hij wil, is niet helemaal duidelijk, maar voor Taeko is het allang fijn dat ze haar aandacht en liefde ergens in kan stoppen.

Jiro vervreemd ondertussen steeds meer van zijn huidige leven. Zijn kritische ouders, die hem eerder lieten twijfelen over zijn keuzes, laten hem nu helemaal vrij. Hij weet niet goed wat hij met de nieuwe versie van zijn vrouw aan moet, probeert iedereen zo goed mogelijk te steunen maar raakt ondertussen ook weer verstrikt in een eerdere liefde.

Simpel maar sterk gespeeld

De twee worden gespeeld door Fumino Kimura en Kento Nagayama en die doen dat uitstekend. Ze weten grote emoties op een authentieke maar toch eigenzinnige manier over te brengen en zetten je aan het denken over liefde en samenzijn. Maar nog meer dan liefde gaat de film eigenlijk over eenzaamheid. Over zoeken naar een aanknopingspunt als je alles kwijt denkt te zijn, en het terugvinden van een oudere versie van jezelf waarvan je was vergeten dat hij bestond.

Dat alles is simpel gefilmd, met een paar lange, hypnotiserende shots. De zwerfkat die halverwege het verhaal geïntroduceerd wordt, zorgt voor zeer charmante, dynamische beelden door zijn onverwachte verschijningen in de hoeken van het witte doek. Fukada brengt ons een verhaal over onconventionele gezinsvormen, onvoorwaardelijke én voorwaardelijke liefde, over goed en fout en vooral over dat grijze gebied daartussen in. Hier en daar voegt hij wat humor toe, maar die luchtigheid brengt de film niet uit koers. Love Life is een sterk en realistisch melodrama waar je nog lang over na kunt denken.