Recensie 'Heart of Stone'

Als het aan Netflix en de makers ligt, moeten de avonturen van Rachel Stone een reeks films worden à la James Bond. Stone wordt in Heart of Stone (2023) neergezet als een vrouwelijke Bond en het plot heeft verdacht veel weg van de laatste Mission: Impossible-film. Wat ook weer niet zo gek is, als je weet dat dezelfde producenten ook achter deze productie zitten. Maar waar Bond en Hunt wel slagen, zakt Stone door het ijs. Is het dan ook meteen een heel slechte film? Dat ook weer niet, maar het komt nergens echt tot leven.

Kunstmatige intelligentie en speelkaarten

Rachel Stone (Gal Gadot) is zowel een computerhacker binnen een groepje Britse geheime agenten als een goed getrainde CIA-agente die deel uitmaakt van The Charter, een grote geheime organisatie die de vrede moet bewaren. Een soort dubbelspion dus. In het Engelse kamp zitten verder nog Parker (Jamie Dornan), Yang (Jing Lusi) en Baily (Paul Ready). In het Amerikaanse kamp zitten Nomad (Sophie Okonedo) en King of Diamonds (Glenn Close). Die namen verwijzen naar speelkaarten, die gelijk hun identiteit vormen. Samen met haar eigen Q Jack of Hearts (Matthias Schweighöfer) - die verrassend vaak in allerlei Netflix-producties opduikt - begeeft ze zich door de meest lastige parcours door middel van een hologram dat zo'n beetje alles in de wereld kan zien. Dat hebben we echter al zo vaak gezien en hier is het eerder lachwekkend dan serieus. Dat AI-systeem heet The Heart en kan de wereld zowel positief als negatief beïnvloeden. Hoe verrassend is het dat iemand met slechte bedoelingen dat systeem maar al te graag wil beheersen.

Wie geen genoeg kan krijgen van Gal Gadot, de beeldschone Israelisch/Amerikaanse actrice die we eerder zagen in Wonder Woman (2017), Red Notice (2021) - ook een Netflix Original - en recentelijk nog in Fast X (2023), zal door deze film niet teleurgesteld zijn. Verder speelt Dornan een prima en belangrijke bijrol en zien we ook nog Bollywood-actrice Alia Bhatt als Keya Dhawan. Maar de film zelf en met name het verhaal en de verhaallijnen lijken onderhand ook te zijn samengesteld door kunstmatige intelligentie. Daarbij: we hebben het allemaal al eens eerder en beter gezien. Zoals gezegd, recentelijk nog in Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One (2023).

Laten we niet al te kritisch zijn

Toegegeven, de actie ziet er prima en overtuigend uit, maar het verhaal en de vele personages willen maar niet van de grond komen. Daarbij is het onderhand een aaneenschakeling van actie en nog eens actie, waardoor je niet eens de tijd krijgt om even bij te komen. Maar wat is een overvloed aan actie waard als je geen solide verhaal hebt of personages waar je wat mee kan. Ook is er een gebrek aan spanning. Je zit nooit op het puntje van je stoel omdat het zo ontzettend spannend is. Je leeft eigenlijk nooit met iemand mee omdat het bordkartonnen figuren zijn. Het enige waar je je over kan verbazen of waar je nog een beetje opgewonden van raakt, is inderdaad de actie maar dan liever gedoseerd.

Maar laten we niet meteen al te kritisch zijn, misschien moet deze franchise nog groeien en komt er wellicht meer ruimte voor personages en verhaallijnen en zeggen we na een paar films, die Rachel Stone en haar films, die zijn verdomme de moeite waard. Dat kan helaas op dit moment nog niet gezegd worden.