Recensie '3 Coeurs'

3 Coeurs is een melancholisch drama van de Franse regisseur Benoît Jacquot. Van begin tot eind is het echt genieten geblazen wat betreft het acteerwerk en de filmische locaties. Charlotte Gainsbourg in een donkere dorpsstraat of Benoît Poelvoorde in een Franse tuin, het oogt bijna magisch. Wel heeft deze film één behoorlijk mankement. Het verhaal is simpelweg niet prikkelend genoeg. De lange dialogen dicteren grotendeels de actie. Zodoende kabbelt de film voort.

Op een avond in een kleine provinciestad mist Marc (Benoît Poelvoorde) de laatste trein richting Parijs. Per toeval ontmoet hij Sylvie (Charlotte Gainsbourg). Al wandelend door de straten praten ze de hele nacht zonder het over zichzelf te hebben. Het voelt meteen vertrouwd. Wanneer Marc in de ochtend de trein neemt, spreken ze af om elkaar een paar dagen later in Parijs te ontmoeten. Sylvie wacht op de afgesproken plek, maar Marc wordt opgehouden en komt te laat. Hij probeert haar te vinden maar komt uiteindelijk Sophie (Chiara Mastroianni) tegen, zonder te weten dat zij de zus is van Sylvie.

Benoît Jacquot

Jacquot staat bekend als een ‘vrouwenregisseur’. Elke hoofdrol die hij kan vergeven, gaat naar een vrouw. Deze werkwijze werpt zo nu en dan zijn vruchten af. Zo heeft hij succesjes gekend met films als Les adieux à la reine, La fille seule en À tout de suite. Opvallend is dat Jacquot met 3 Coeurs volledig met zijn imago van ‘vrouwenregisseur’ breekt. Hij zet een echte man in de spotlights: Benoît Poelvoorde. Poelvoorde speelt een galante man die tegen wil en dank verzeild raakt in een driehoeksverhouding. Het is interessant om te zien hoe regisseur Jacquot deze hopeloze man een plek weet te geven tussen zijn gebruikelijke hoofdsubject.

Acteerwerk

Om Charlotte Gainsbourg kan niemand heen. Haar positie dankt ze niet aan het netwerk van haar beroemde ouders - haar vader was de Bob Dylan van Frankrijk, haar moeder een bekend zangeres/actrice - ze dankt het aan het aan haar doorgegeven talent. Als lievelingsactrice van Lars von Trier is ze uitgegroeid tot de favoriet van het wereldwijde arthouse-publiek. In films als Melancholia, Antichrist en Nymphomaniac speelt ze de sterren van de hemel. In 3 Coeurs bewijst Gainsbourg dat ze ook zonder Von Trier tot grootse prestaties in staat is. Zij is één van de weinige actrices die haar rol ís, en niet speelt - al krijgt ze in 3 Coeurs goed tegenspel van Chiara Mastroianni (ook de vrucht van twee wereldberoemde acteurs), die een instabiele vrouw speelt. Haar emotionele reacties en melancholische blik zijn onverstoorbaar krachtig. De mannelijke hoofdrolspeler Benoît Poelvoorde speelt met verve een zeer charmante man die zich overgeeft aan ‘het moment’. Hij rookt, drinkt en spreekt graag met vrouwen. Af en toe vangt de kijker zelfs een glimp op van Poelvoordes diepgewortelde cynisme, dat eerder al o zo goed te zien was in Man Bites Dog.

Plot

Zoals gezegd is 3 Coeurs een intrigerend filmisch melodrama. Toch schort er iets wezenlijks aan deze film. Het is een vertelling zonder ontwikkeling. Zonder climax. Melodrama’s mogen trager en zwaarmoediger zijn dan andere films, maar je kunt het ook overdrijven. Een driehoeksverhouding met twee zussen en een man, klinkt veelbelovend. De film blijft echter ruim anderhalf uur als vastgevroren in deze situatie. De buitengewone acteerprestaties kunnen dat manco niet compenseren.