Recensie 'The Longest Ride'

Nicholas Sparks, de succesvolle schrijver van ‘The Notebook’ en ‘Dear John’, vervult opnieuw al onze liefdesverwachtingen met de boekverfilming The Longest Ride. In dit verhaal wordt een liefdeskoppel geïnspireerd door een uitermate verbluffend liefdesverhaal, onthuld in de brieven van een oude romanticus.

De ambitieuze Sophia Danko (Britt Robertson, Life Unexpected) laat zich overhalen door haar beste vriendin om mee te gaan naar een rodeowedstrijd. Op dit evenement leert ze de knappe rodeokampioen Luke Collins (Scott Eastwood, Fury) kennen. Gezien het feit dat Sophia geen tijd heeft voor een eventuele romance, probeert ze Lukes charmes uit haar hoofd te zetten. Tevergeefs, want al snel besluit Sophia toch met Luke op date te gaan.

Sophia leidt een totaal ander leven dan Luke. Ze is een kunstliefhebber en volledig gefocust op haar droomstage. Luke leidt een avontuurlijk leven als deelnemend rodeorijder. Ondanks talloze medische consequenties van het rodeorijden, geeft Luke zijn deelnames aan de wedstrijden niet op. Sophia kan het risico van zijn beroep niet meer aan en stelt hem voor het dilemma om te kiezen tussen een leven met haar of een leven met rodeorijden. De botsende idealen en het grote verschil in leefstijlen maakt het voor het verliefde koppel moeilijk om samen een toekomst op te bouwen.

Voorspelbaar en verrassend tegelijk

De verhaallijn tussen Sophia en Luke is vanaf het begin van de film al erg voorspelbaar. De film begint met een ongeplande romance, gevolgd door moeilijkheden in de liefde en eindigt met een cliché. Desondanks raakt de kijker niet verveeld. De verrassende komst van de personage Ira Levinson (Alan Alda, Tower Heist) voegt een nieuw verhaal toe aan de film en geeft het liefdeskoppel een andere kijk op het leven. Aan de hand van oude geschreven brieven krijgen de personages een blik in het oude, verbluffende liefdesverhaal van Ira.

Deze extra verhaallijn maakt de film excentriek doordat er veel langdurige flashbacks plaatsvinden die de hartverscheurende romance van Ira gedurende de film beetje bij beetje verder onthult. Ondanks dat de kijker wacht op het voorspellende einde tussen Sophia en Luke, blijft hij toch geïnteresseerd kijken door de onverwachts opkomende verhaallijn van Ira. Deze verhaallijn is, in tegenstelling tot die van Luke en Sophia, minder voorspelbaar en speelt zich voor een gedeelte af in de oorlogstijd. Met een voice-over van Ira en onder de begeleiding van sentimentele muziek, wordt de kijker meegenomen naar de oude tijd. Het grote contrast tussen de filmbeelden van de verleden tijd en de tegenwoordige tijd maakt de film fascinerend om naar te kijken. De kijker wordt als het ware in twee verschillende tijden meegenomen.

Duidelijk contrast

De film zet het contrast tussen de levensstijlen van Sophia en Luke goed neer. De tegenstrijdige prioriteiten van Sophia en Luke worden continu in beeld gebracht door veel beelden van de rodeowedstrijden en de kunstwereld afwisselend te vertonen. De later toegevoegde verhaallijn van Ira inspireert het liefdeskoppel zodanig dat de prioriteiten van Luke en Sophia langzamerhand op één lijn komen te liggen.

De verrassende opkomende verhaallijn van Ira leidt de film af van het in feite eentonige, voorspelbare liefdesverhaal en maakt hiermee The Longest Ride verrassend en vermakelijk. Dit vormt The Longest Ride tot een heerlijke zwijmelfilm met leuke personages, zo nu en dan clichés en een fascinerende weergave van twee liefdesverhalen voortkomend uit twee verschillende generaties.