Recensie 'Society of the Snow'

Society of the Snow (2023), de nieuwe film van regisseur J.A. Bayona, opent met een voice-over van Numa Tarcatti (Enzo Vogrincic Roldán): één van de jonge rugbyspelers die met vlucht 571 op 13 oktober 1972 van de hoofdstad van Uruguay, Montevideo, naar Santiago, Chili vloog en crashte in het Andesgebergte. Klinkt dit verhaal bekend? Dat kan kloppen, het werd al eerder in 1993 verfilmd onder de titel Alive (1993).

Authentieker

Het grote verschil ten opzichte van de Hollywood-verfilming is dat deze film een volledig Spaanstalige cast, regisseur en scenarioschrijver heeft en dat deze verfilming gebaseerd is op het boek La Sociedad de la Nieve van journalist/schrijver Pablo Vierci, dat in 2009 uitkwam. Voor dat boek sprak hij met een aantal overlevenden en met nabestaanden. Dat alles plaatst de film in een heel ander perspectief dan de eerder genoemde film. Het maakt Society of the Snow veel authentieker en geloofwaardiger.

In het begin van de film worden de meeste personages van het 45 personen tellende team rugbyspelers geïntroduceerd. De meesten zijn tussen de 20 en 25 jaar en in de bloei van hun leven. Er reist ook wat crew en familie mee in dit regeringsvliegtuig dat de spelers naar een belangrijke wedstrijd in Chili zal brengen. Er lijkt niets aan de hand, totdat de turbulentie zulke vormen aanneemt dat menigeen begrijpt dat er iets niet goed gaat. De crash zelf wordt levensecht en indrukwekkend, tot het gruwelijke toe, in beeld gebracht. Maar de echte hel voor de 29 overlevers begint dan pas. Een hel die indrukwekkend in beeld wordt gebracht maar die ook ruimte biedt voor broederschap en ethische kwesties. Op vier kilometer hoogte, met alleen maar bergen en sneeuw en nauwelijks vindbaar voor de autoriteiten, moeten belangrijke beslissingen genomen worden om te overleven. Hoe blijf je in leven als je niets meer te eten hebt en wat blijft er over van je menselijkheid als je een onmogelijke beslissing moet nemen?

Een mix van drama, avontuur en pure horror

Bayona weet dat in een wonderschone cinematografie vast te leggen, dankbaar gebruik makend van een cast vol toptalenten. Het sounddesign en de prachtige score van de film maken het geheel af. Hij werkte in totaal maar liefst 14 jaar aan de film en maakte het zichzelf niet makkelijk door een aantal cruciale scènes op de plek van de ramp op te nemen. De film is zintuiglijk en neemt de kijker volledig mee in de uitzichtloosheid van de jonge overlevers. Wie last heeft van claustrofobie zal dit met klamme handen aanschouwen. Waar Alive meer voor de vaart en de spanning ging en een feitelijk relaas van de ramp was, daar kiest Bayona meer voor de menselijke kant. De beschouwing vol filosofische en religieuze gesprekken, die de jonge jongens voeren. Door moed en inventiviteit proberen ze te overleven. Als tijdens de aftiteling de namen en foto's van de mensen die de ramp niet hebben overleefd over het beeld rollen, besef je dat deze film een mooi eerbetoon aan hen is.