Recensie 'The Man Who Knew Infinity'

Iedereen kent Einstein, maar bij de naam Ramanujan zullen de meesten van ons niet beseffen dat we hier met een beroemd wiskundige te maken hebben. The Man Who Knew Infinity tekent een goed beeld van Ramanujans roerige korte leven, maar blijft ironisch genoeg oppervlakkig wat betreft zijn meest kenmerkende talent, de wiskunde.

Van India naar Engeland

Srinivasa Ramanujan (Dev Patel) woont begin 20e eeuw in Madras in India, is getrouwd, arm en zonder baan en is een autodidactisch wiskundegenie. Overal wordt hij afgewezen simpelweg omdat hij geen formele opleiding heeft. Een paar Indische en Engelse wiskundigen raken wel geïntrigeerd door het overduidelijke talent van Ramanujan en sturen daarom aanbevelingsbrieven voor hem naar Engelse universiteiten. Een daarvan belandt bij docent G.H. Hardy (Jeremy Irons) in Trinity College in Cambridge. Hardy nodigt Ramanujan uit en wordt zijn mentor. Ramanujan laat zijn vrouw achter en vertrekt naar een land waar hij zich eigenlijk niet thuis voelt en dat allemaal omwille van de wiskunde. Zo begint een moeizame, maar fascinerende relatie met Hardy te midden van het racisme dat heerst op de universiteit.

Dynamisch duo

De kracht van The Man Who Knew Infinity zit 'm in de langzaam groeiende band tussen Hardy en Ramanujan. Een historische relatie die de cultuurkloof overbrugt zorgt voor mooi drama, zeker binnen de context van alle discriminatie op de universiteit. De scènes tussen Ramanujan en Hardy zijn dan ook het hart van de film. Patel en Irons spelen deze heel oprecht en laten mooi de veranderende dynamiek tussen beiden zien. Hetzelfde gaat helaas niet op voor de scènes in India. Deze hebben nooit de bedoelde emotionele impact. De film begint in India, maar het echte drama begint pas wanneer Ramanujan in Engeland aankomt. De filmmakers lijken dit ook te beseffen en sleuren de kijker zo snel mogelijk door de eerste akte heen, waardoor deze te gehaast en kunstmatig aanvoelt. De latere scènes in India met Ramanujans vrouw en moeder veranderen hier weinig aan.

Onderbelicht genie

Het grootste probleem van de film is dat het genie en de impact van Ramanujan op de wiskunde en de maatschappij nooit echt duidelijk worden. Natuurlijk is het moeilijk om wiskunde filmisch toegankelijk te maken zonder een film te veranderen in een hoorcollege, zeker in het geval van iemand als Ramanujan die alles op intuïtie doet. Maar The Man Who Knew Infinity doet simpelweg te weinig om Ramanujans genialiteit in zijn historische context te plaatsen. We komen er wel achter dat hij en Hardy een doorbraak hadden in een 'onoplosbaar' probleem in de getaltheorie en dat Ramanujans aantekeningen uit zijn laatste levensjaar nu worden gebruikt bij het analyseren van zwarte gaten, maar daar blijft het dan ook bij. De 'wazige' wiskunde blijft een stoorfactor ondanks de pogingen van de filmmakers dit te compenseren met veel persoonlijk drama. Het onvermogen om de grootsheid en het historisch belang van Ramanujan over te brengen, is verreweg het meest betreurenswaardige aspect van de film.

We zien wel eens acteerprestaties die een film bijna weten te redden. Patel en Irons komen in de buurt, maar echt succesvol wordt de film nooit, omdat Ramanujans genialiteit niet goed uit de verf komt. The Man Who Knew Infinity is helaas niet beter dan de som der delen.