Recensie 'La fille inconnue'

Opnieuw leveren de Belgische gebroeders Dardenne, gelauwerd om films als Deux jours, une nuit (2014), Le Fils (2002) en La Promesse (1996), met La fille inconnue (2016) een indringend sociaal drama af dat geheel is opgenomen in het Waalse Seraing bij Luik, hun woonplaats. Bij een recent interview met hen gedurende het Nederlands Film Festival werd al ironisch geopperd dat ze dan vóór het eten thuis kunnen zijn.

Gesloten praktijk

Jenny Davin (Adèle Haenel) is een alleenstaande huisarts. We zien haar in het begin van de film aan het werk in haar praktijk, waarbij ze zich dominant gedraagt tegenover een wat timide stagiair, Julien (Olivier Bonnaud). Deze is kennelijk onder de indruk van een patiënt die een epileptische aanval heeft. De dokter behandelt de jongen efficiënt en onaangedaan. Ze maakt haar stagiair duidelijk, dat een goede arts zich nooit laat meeslepen door emoties. Als de deurbel klinkt en ze niet open doet, zegt ze tegen de stagiair dat hij er ook beter niet op kan reageren. Het is al veel te laat, de praktijk is al lang gesloten, en je moet je als arts niet laten regeren door je patiënten. Als ze hem op bazige toon vertelt wat verder nog te doen en na te laten, heeft Julien er genoeg van, trekt zijn jas aan en verlaat de praktijk. Jenny blijft alleen en verslagen achter.

Sociale ellende

De volgende dag wordt langs de kant van de rivier het levenloze lichaam van een jonge, zwarte vrouw gevonden. Uit opnames van de videocamera in het portiek van de huisarts blijkt al snel dat zij degene was die zo laat nog aangebeld had bij de praktijk. Gedurende de hele rest van de film is de jonge dokter verbeten op zoek naar de identiteit van de zwarte vrouw, en de oorzaak van haar overlijden. En daalt daarbij diep neer in de krochten van sociale ellende die het bestaan kenmerken van nogal wat bewoners aan de zelfkant van Seraing.

Afstandelijke analyse

Vanaf dat moment ontwikkelt La fille inconnue zich enerzijds als een koele, analytische film die door de Franse regisseur Robert Bresson gemaakt had kunnen zijn, en wekt anderzijds de indruk gebaseerd te zijn op een werk van de eveneens uit Luik afkomstige schrijver Maigret. De betrokken camera van Alain Marcoen, altijd heel direct bovenop de actie, en de daarbij aansluitende montage van Marie-Hélène Dozo, sluiten echter helemaal aan bij de voorgaande films van de gebroeders Dardenne. Iedere achtergrondmuziek ontbreekt, en er wordt uitsluitend gewerkt met het volstrekt heldere geluid op de set.Toch maakt deze film, genomineerd voor een Gouden Palm in Cannes, in vergelijking met vorige winnende films, een wat emotieloze indruk. Wat nog versterkt wordt door het afstandelijke karakter van dokter Jenny, en de daarbij aansluitende rolopvatting van Adèle Haenel. Vaste Dardenne-acteurs als Olivier Gourmet en Jérémie Renier staan toch met meer passie in deze film, al geven hun karakters daar ook meer aanleiding toe.

Dokter Jenny is ook zelf een 'Onbekend Meisje', waardoor ze wat vlak blijft en maar moeilijk tot leven komt. Of, zoals Luc Dardenne vorige maand in Utrecht zei: "Een film van ons is pas echt geslaagd als de wind erin gaat waaien". Dat getuigt van veel zelfinzicht.