Recensie 'Jackie'

Het beruchte beeld van de Zapruder-film: John F. Kennedy is neergeschoten, zijn vrouw Jackie kruipt op de achterbak terwijl een bewaker de rijdende wagen beklimt om haar te beschermen. Films als Oliver Stones JFK focussen meestal op de vermoorde president, maar Pablo Larraíns uitmuntende Jackie zoomt in op Jackie in de dagen na de aanslag.

Na de aanslag

De gemiddelde biografische film zou beginnen met de aanslag, maar Jackie voelt zich niet gebonden aan chronologie en opent met een privé-interview dat Jackie achteraf gaf aan een journalist. Van daaruit springt de film naar allerlei momenten na de aanslag. Jackie heeft zojuist haar man vermoord zien worden, maar tijd om te rouwen is er niet. Slechts een paar uur na de aanslag kijkt ze in Air Force One toe hoe Lyndon B. Johnson president wordt. Het Witte Huis is nu niet zozeer een 'thuis' als een leeg huis vol herinneringen. Ze raakt geobsedeerd door de nalatenschap van JFK. Hoe zal – of moet – hij herinnerd worden? Moet zijn begrafenis privé zijn of is een grootse parade geschikter? Te midden van dit alles worstelt ze met haar geloof en moet ze ook voor het welzijn van haar kinderen zorgen.

Onbevreesd

Het is altijd verfrissend om biografische films te zien die niet netjes iemands levensverhaal van A tot Z vertellen. Logge films (zoals Gandhi) zijn vaak eerder een reeks hoogtepunten dan natuurlijke levensvertellingen. Jackie daarentegen beperkt zich tot dé kernperiode in Jackies leven en diept deze volledig uit. Regisseur Larraíns onbevreesde nadruk op psychologie maakt de film tot zo'n uitmuntende karakterstudie. Het is ook de reden waarom het springen tussen verleden en heden zo effectief is; de traumatische gebeurtenis zorgt ervoor dat alles eigenlijk door elkaar heen loopt. De film vormt zich als het ware om tot Jackies innerlijk, een bijna chaotische mix van trauma, verdriet, hoop, geloof en woede.

Indringend

Larraín is niet een naam die je vaak in dit genre tegenkomt. De Chileen heeft zelf gezegd totaal onervaren te zijn op het gebied van 'biopics' en dit zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de verfrissende indringendheid van Jackie. Portman overtreft zichzelf met haar meest complexe acteerprestatie tot nu toe. Hoe ze Jackies accent imiteert is prijzenswaardig, maar dit is acteerwerk dat veel verder gaat dan oppervlakkige gelijkenissen.

Veelzijdig

Het scenario is ook sterk. Verrassend, aangezien we het hier hebben over Noah Oppenheim die eerder werkte aan The Maze Runner en Allegiant, niet bepaald meesterwerken. Zijn script voor Jackie blijkt echter net zo subtiel en effectief als Larraíns indringende regie. Hij dringt ons niet één specifiek beeld op van de beroemde First Lady, maar laat meerdere kanten zien en toont ook hoe Jackie zich maar al te bewust was van de macht van beeldvorming. Oppenheims script is gelukkig ook niet voor beginners. Er wordt vanuit gegaan dat je weet om wie het gaat als Jackie iemand Bobby noemt.

Jackie had zo makkelijk een statische film kunnen zijn, zo'n keurige verfilming van een Wikipedia-artikel. Maar na de eerste tonen van Mica Levi's indringende composities, besef je dat Jackie je aandacht erbij zal houden. Een iconische film over een iconische vrouw.