Recensie 'Monk'

Arthousefilms draaien vaak om het vertellen van een klein, intiem verhaal. Dat men hier soms in doorslaat is te zien in Monk. Hoewel er aan tederheid geen gebrek is, gaat het verhaal net niet diep genoeg om écht iets te vertellen.

Monk draait om de familie van het gelijknamige, hypochondrische jongetje (Teun Stokkel), die naast hem bestaat uit andere, excentrieke figuren. Moeder Maria (Marina Gatell) is een temperamentvolle Spaanse, vader Fabian (Sam Louwyck) een wanhopige kunstenaar die leeft in een bezemkast en zus Joni (Olivia Lonsdale) een puberdochter die haar seksualiteit aan het ontdekken is. Al in de beginscènes wordt duidelijk dat de familieleden niet op goede voet staan met elkaar. Wanneer Maria's broer ernstig ziek blijkt te zijn, reist de familie af naar Spanje om afscheid te nemen.

Een familiedrama

Het idee van een onsamenhangende kunstenaarsfamilie omhelst enkele clichés, maar kan desondanks een goed uitgangspunt zijn voor een vertederend drama over gecompliceerde, maar onvoorwaardelijke liefde. Monk maakt hier helaas niet genoeg gebruik van. Er is zeker plaats voor ontroerende momenten. De scène waarin Monk zijn vader aanspoort eindelijk eens de vaderfiguur te zijn die hij altijd al had willen hebben, roept emotie en frustratie bij de kijker op. Toch zijn deze momenten spaarzaam en had de film veel meer van deze scènes kunnen gebruiken.

Kort maar niet krachtig

De reis naar Spanje is namelijk een mooie manier om de familieleden bij elkaar te brengen. Er is te zien hoe hun karakters en ideeën met elkaar botsen, maar aan de individuele personages wordt te weinig aandacht besteed om dit geloofwaardig te laten overkomen. Het gezin lijkt te bestaan uit oppervlakkige karikaturen. Als na ruim een uur de aftiteling in beeld verschijnt, heb je als kijker het idee dat de film nog niet is afgelopen. Er had nog zo veel meer verteld en bevraagd kunnen worden, dat het zonde is dat de film zo op de vlakte blijft.

Geen gebrek aan chemie

Hoewel het verhaal dus in zekere zin te wensen overlaat, is de cast zorgvuldig gekozen. Met name Teun Stokkel en Olivia Lonsdale hebben een bijzondere chemie en weten hun rollen overtuigend neer te zetten. Ook Marina Gatell weet nog iets te maken van haar clichématige Spaanse personage en brengt de wanhoop van een falende moeder prachtig tot uitdrukking. De chemie tussen de familieleden komt hierdoor oprecht over en dat maakt het juist zo jammer dat de film maar zo kort duurt: er had nog veel meer van gemaakt kunnen worden.

Monk legt de basis voor een mooie film, maar schiet op sommige punten nog tekort. De personages hadden beter uitgewerkt kunnen worden en ook het verhaal had dieper kunnen gaan. Waar het nu een nietszeggend verhaal is, had het zo veel meer kunnen vertellen.