Recensie 'The Party'

Rode wijn en champagne vloeien rijkelijk, het voedsel brandt aan, politiek gezwets en roddels: het feest in The Party begint als elk ander, een alleraardigst, doodgewoon huis-tuin-en-keuken-diner. Gelukkig voor ons loopt het uit tot een vermakelijke, tragische en absurde ramp nog voordat het aperitief is opgediend.

Zeven vrienden en familieleden komen bij elkaar voor een besloten diner om te vieren dat Janet, gespeeld door Kristin Scott Thomas (Four Weddings and a Funeral, The English Patient) minister van gezondheid is geworden. Terwijl de gasten langzamerhand binnendruppelen, draait Janets echtgenoot Bill (Timothy Spall) muziek, slurpt wijn en kijkt verbijsterd voor zich uit. Het duurt niet lang of het feestje kan echt beginnen; het pakt echter anders uit dan de ambitieuze gastvrouw voor ogen had.

Een kleurrijk groepje

Het zijn de diverse personages die deze zwart-witfilm royaal kleuren waaronder de cynische April en haar man, een mislukte homeopaat die anderen belaagt met aftandse tegeltjeswijsheden, de gender-academica Martha, haar zwangere vrouw Jinny en een jonge kapitalist. Hoewel zij allen enkele stereotyperende trekjes meedragen, komen deze sterk geopinieerde figuren tot hun recht in vlotte dialogen. Zo nu en dan doemen in deze conversaties vraagstukken op omtrent emancipatie, politiek liberalisme en kapitalisme, die eerder wat geforceerd aanvoelen dan daadwerkelijk engagement te weeg brengen.

Het dualisme van de tragikomedie

Desalniettemin is The Party een secuur uitgewerkte tragikomedie; een ambivalent genre dat huppelt tussen twee uitersten, een klucht en een treurspel. The Party heeft deze grens goed bewandeld en omsluit tragische situaties in een jasje van droog absurdisme. Regisseur Sally Potter, die zich eerder voornamelijk op romantiek en drama richtte (The Tango Lesson, The Man Who Cried, Ginger and Rosa), heeft in The Party op vermakelijke wijze gespeeld met onverwachte elementen en contrasten, die tragedie en humor subtiel balanceren. Een vermakelijk toevoeging is het gebruik van de platenspeler, die de uit de hand gelopen toestanden een muzikale en bizarre ondertoon geven.

Op het toneel

Gedurende de volledige film houdt Potter de eenheid van tijd en plaats in stand: niet alleen is de verteltijd en vertelde tijd nagenoeg identiek (de periode die verstrijkt in de film komt overeen met de duur van de film zelf, circa 70 min, een relatief korte tijdsspanne), ook van een ingrijpende locatiewisseling is geen sprake (de hele film speelt zich af in en rondom hetzelfde huis). In plaats van blockbusterthema's en speciale effecten, ligt de focus op karakter en dialoog voor een vastgesteld decor met als gevolg dat men eerder getuige lijkt te zijn van een toneelstuk dan van een film.

The Party is een kalme, niet zozeer overweldigende, maar wel sterk gestructureerde en opbouwende film, die resulteert in een enigszins frustrerende climax. Op een dergelijk feestje zoals we in The Party zien, zou men zich dus maar moeilijk kunnen vervelen.