Recensie 'Jack Ryan: Shadow Recruit'

Een spionagefilm met een goede bezetting, die echter te veel dingen tegelijkertijd wil zijn en even vergeet waar het om draait in een goede actie-thriller. Jack Ryan kan zich niet meten met James Bond en Jason Bourne.

In de voorbereiding die een acteur doorloopt voor een actiefilm kun je een aantal dingen wel verwachten: hard werken in de sportschool, exotische gevechtstechnieken oefenen, leren paardrijden, hanggliden, bergbeklimmen. Maar wat Chris Pine heeft gedaan tijdens de voorbereiding voor de titelrol in Jack Ryan: Shadow Recruit – de nieuwste film gebaseerd op het personage van schrijver Tom Clancy – is nieuw binnen dit regime. Hij heeft tijd doorgebracht met een echte compliance officer. Compliance officers zijn die, meestal niet erg geliefde, boekhouders binnen een bank die erop moeten toezien dat alle regels en voorschriften worden gevolgd. En dat is de baan die Jack Ryan in deze reboot heeft.

Spreadsheets

Jack is dus goed thuis in de spreadsheets. Maar we hebben ook al in een efficiënt gemonteerde beginsequentie vastgesteld dat hij (a) in Afghanistan heeft gediend alwaar hij (b) twee kameraden uit een neergestorte helikopter heeft getrokken terwijl hij zelf een gebroken rug had en (c) na zijn herstel nog even zijn proefschrift heeft afgerond. Met andere woorden: hij is een vaderlandslievende held met een goed stel hersens. Het duurt dan ook niet lang voor hij gerekruteerd wordt door Thomas Harper van de CIA, een rol van Kevin Costner (die hier een prettig droge humor tentoonspreidt, waar de film helaas te weinig mee doet). En hoewel Jack een kantoorbaantje wordt beloofd, voelen we natuurlijk wel aan dat het daar niet bij zal blijven.

Filosofische verdieping

Jack Ryan: Shadow Recruit heeft alle vaste ingrediënten van het actiethriller recept: achtervolgingen, explosieven die op het punt staan te ontploffen, een inbraak om gegevens te stelen uit het hoofdkwartier van de schurk. De film is ook duidelijk door een competent team gemaakt. Kenneth Branagh laat als regisseur zien naast Shakespeare ook overweg te kunnen met spionnen en hij heeft duidelijk lol met de rol die hij zichzelf heeft gegeven als kwade genius Victor Cherevin. Costner, Pine en Keira Knightley (als Jacks verloofde) doen waar hun rollen om vragen. Maar de makers waren blijkbaar niet content met het afleveren van slechts een actiefilm. Ze hebben Jack Ryan niet voor niets die baan als compliance officer gegeven. Dus moet het snode plan van Cherevin iets te maken hebben met de financiële wereld (het blijft allemaal vrij abstract, iets met de koers van de dollar) en wordt gezocht naar filosofische verdieping rond het thema macht, gesymboliseerd door een groot schilderij van Napoleons veldtocht naar Rusland dat op Cherevins hoofdkwartier hangt en dat later een aanwijzing blijkt te bevatten.

Het is allemaal maar half uitgewerkt of misschien is er te veel gesneden in de film om binnen de twee uur te blijven. Ik had liever gezien dat Branagh en consorten zich gewoon gericht hadden op het afleveren van een degelijke, moderne actie-thriller. Geef ons een verrassende wending, een vleugje paranoia, humor, meer exotische locaties, desnoods gewoon meer actie. Met andere woorden: de ingrediënten die de oorspronkelijke Jason Bourne trilogie en de laatste afleveringen van Mission: Impossible en James Bond zo te genieten maakten. In dat veld kan Jack Ryan: Shadow Recruit zich niet staande houden.