Recensie 'Au nom de la terre'

Au nom de la terre, een heftig en persoonlijk familiedrama in het landelijke Frankrijk. Een zware, mistroostige en gevoelige film van Edouard Bergeon die hiermee zijn debuut als regisseur op het witte doek maakt. Eerder al maakte Bergeon een documentaire genaamd Les fils de la terre, welke over hetzelfde onderwerp ging als Au nom de la terre: het leven van zijn vader.

De druk van het boerenleven in het landelijke Frankrijk

Pierre Jarjeau, gespeeld door een Guillaume Canet, onder andere bekend van Le grand bain en het momenteel nog in de bioscopen draaiende La belle époque, is een succesvol boer geweest in de Verenigde Staten. In Wyoming had hij een florerende ranch. Wanneer Pierre echter terugkeert naar Frankrijk om het familiebedrijf van zijn vader over te nemen, destijds nog vol frisse energie, loopt alles compleet anders. De frisse energie die hij in de late jaren zeventig nog had is compleet verdwenen wanneer de film overschakelt richting het einde van de jaren negentig. De hardwerkende boer raakt bedolven onder de schulden en stress terwijl de wereld en techniek door constante evolutieprocessen gaan, wat ook zijn duidelijke naslag heeft op de agrarische sector.

Depressie, eenzaamheid en zelfwalging

Canet speelt ontzettend overtuigend als Pierre Jarjeau, een temperamentvolle boer die van geen ophouden weet. De trots van Pierre is hetgeen hem in de weg staat hulp te vragen aan zijn vader, of eigenlijk aan wie dan ook. Zijn vader, ook boer, wist in zijn tijd het bedrijf te laten floreren. De wereld verandert echter snel, ook betreffende het technische aspect van het vak. Wat vroeger werkte, werkt nu niet meer, zo claimt Pierre. Vader en zoon hebben een compleet andere visie op hoe het bedrijf gerund zou moeten worden. Juist die eenzame visie van Pierre en het bijkomende vader-zoonconflict zijn zo prikkelend om te zien. Pierre raakt ervan overtuigd dat zijn manier de enige is om nog uit de schulden te komen. Ondanks de ondraaglijke druk blijft Pierre een lange tijd pogen een goede vader en echtgenoot te zijn. Zijn familie ziet zijn vereenzaming en zijn steeds sterker ontwikkelende panische toestand met lede ogen aan. Zijn vrouw Claire, gespeeld door Veerle Baetens, en hun kinderen zien een steeds onherkenbaarder en hopelozer type dat zichzelf steeds dieper de put in praat. Zij spelen hun rol zeer naar behoren. Vooral oudste zoon Thomas, wie Bergeon representeert, vult zijn goed uitgewerkte bijrol als bezorgde zoon schitterend in.

Rauw, echt en non-theatraal

Wat Au nom de la terre zo goed maakt is het onvervalste drama dat op haar meest basale manier gebracht wordt. Het schitterend in beeld gebrachte rustieke Franse platteland, de rustige stills en shots die juist zo overtuigend zijn omdat ze zonder technische poespas voor het oog ontrollen, en het serene gevoel van een boerderij waar er zoveel van zijn, geven de film een heel 'echt' gevoel. Geen trucage, geen cinematografische moeilijkheden. Het beeld vertelt het verhaal zoals het is. Het drama is rauw. De prijs die Pierre betaalt voor de eeuwige bekommering om zijn naasten voelt onterecht en onrechtvaardig. Een indrukwekkend drama welke kippenvel op doet laaien en daarbij ook nog eens een zeer sterk punt maakt van de huidige problematische toestand op het vereenzamende platteland.