Recensie 'Swallow'

Een ijsblokje kan geen kwaad, een knikker is al wat minder onschuldig, maar als Hunter (Haley Bennett) voorwerpen zoals punaises door begint te slikken, houd je als kijker je adem in. Hunters aandoening is een reactie op haar verstikkende familie. Regisseur Carlo Mirabella-Davis brengt haar omgeving tot leven in een strak gestileerde film die eigenlijk op een groot scherm gezien moet worden.

Ruimtelijke villa of benauwende kooi

Het decor van Swallow is met name de moderne villa die Hunters man (Austin Stowell) zojuist van zijn ouders heeft gekregen. Alles is rechtlijnig en persoonlijkheid is ver te zoeken. De filmstijl is al even gestroomlijnd, behalve als Hunter in paniek raakt. Dan verdwijnen de strakke bewegingen en maken die plaats voor schokkerigheid. Hunter is de vrouw des huizes en mag volgens haar schoonfamilie en man van geluk spreken dat ze zo goed terecht gekomen is. Daarom heeft ze wel alle tijd om het huis ook nog eens onmenselijk schoon te houden. Dat ze het meer als een kooi dan als een veilige plek beschouwt is niet verrassend.

Een wereld van hypocrisie

Hunters man is een arrogante en verwende zakenman. Hij ziet Hunter bijna niet staan, behalve om boos op haar te worden als ze bijvoorbeeld zijn das verkeerd gestreken heeft. Veel diepgang krijgt zijn personage niet en door zijn ronduit onuitstaanbare gedrag wordt hij karikaturaal. Hetzelfde geldt voor de ouders die Hunter zien als een vrouw die vooral mooi moet staan aan de arm van hun zoon. Beter werken een paar personages die slechts kort in beeld zijn, maar met een kleine opmerking een effectiever beeld van de hypocrisie geven van de high society. Zo vraagt een van de collega's van Hunters man haar ineens om een knuffel, omdat hij volgens eigen zeggen niet dronken genoeg is om een kus te durven vragen. Hunter doet wat hij vraagt en op dat moment zie je dat ook Hunter snakt naar een warme omhelzing, en zijn beide personages op zoek naar iets authentieks.

Jeugdtrauma's als antwoord op alles

Om het idee te hebben dat ze controle heeft over de situatie begint Hunter voorwerpen door te slikken. Bennett zet dit compleet geloofwaardig neer. De uitdrukkingen die over haar gezicht gaan zijn gedoseerd en maken inzichtelijk wat ze moet ervaren. Pijn wordt gevolgd door een gevoel van triomf en erg sterk is de scène waarin ze het gevoel heeft dat ze haar eigen leven weer in handen heeft. Bennetts bewegingen zijn dan ineens vol energie in plaats van timide. Even voelt haar lach echt terwijl het opgewekte This is the Day van de The The speelt. Dat kan uiteraard niet blijven duren. Helaas blijkt Hunters aandoening vervolgens te liggen in een ingewikkelde jeugd. Dat is jammer, want deze historie wordt niet goed uitgewerkt en sommige plotwendingen lijken een excuus om alles extra te laten escaleren. De finale van de film roept ook gemengde gevoelens op. Aan de ene kant is er een zekere voldoening, omdat Hunter haar verleden confronteert, maar aan de andere kant gaat alles te gemakkelijk. Na anderhalf uur blijf je daarom met het idee zitten dat Swallow een mooi ogende, maar lege huls is.