Recensie 'The Wolf of Snow Hollow'

Na het goed ontvangen Thunder Road (2018) keert Jim Cunnings terug als regisseur en acteur in The Wolf of Snow Hollow (2020). Deze keer geen drama met zwarte humor, maar een komische horrorfilm. Wel hetzelfde zijn de thema's die hij aansnijdt: alcoholverslaving en het opvoeden van een dochter. De vraag is dan: is de combinatie van het genre en de problematiek ook succesvol gebalanceerd?

Humor en veel tempo

Met slechts 85 minuten is The Wolf of Snow Hollow al geen lange film, maar met het tempo dat erin zit vliegt de film sowieso voorbij. De moorden en de daaropvolgende verwarring binnen de politie volgen elkaar rap op. Daarnaast is er ook nog het persoonlijke leven van John Marshall (Cummings). Door montages van verschillende scènes door elkaar houdt de film je bij de les. Niet alleen zijn de montages speels en passen ze goed binnen de stijl van de film, ook worden ze ingezet om visuele humor het verhaal in te brengen. Zo is het gegrom van wolven nog te horen als er geknipt wordt naar een kleine schattige chihuahua. Tegelijkertijd verwijst de film op een leuke manier terug naar de nu oubollige special effects van oude horrorfilms, door zelf ook erg over de top te gaan met het bloed en de manier waarop de wolf in beeld gebracht wordt. Ook de soundtrack ondersteunt die sfeer goed.

Twijfelachtige diepgang

Omdat de humor wat meer rechttoe rechtaan is en meer op de voorgrond staat dan bij Thunder Road is de film 'leuker'. Maar Cummings lijkt zich te verslikken in het aankaarten van de serieuzere zaken. Ten eerste is er de alcoholverslaving van hoofdpersonage John. Die wordt matig uitgewerkt. Door de film heen zien we hem weer naar de fles grijpen en af en toe komt zijn praatgroep voorbij. Dan zijn er nog de slechte relatie met zijn dochter, frustraties over zijn ex-vrouw en een vader die last heeft van hartruis. Dat is te veel en dat zorgt ervoor dat de kijker minder betrokken raakt bij de personages. Johns gedrag is de hele tijd dat van een onzekere en arrogante kwast en de toevoeging van de elementen als zijn verslaving zijn onnodig. Het zorgt er juist voor dat het afleidt van waar de echte karakterontwikkeling ligt, namelijk bij het nemen van verantwoordelijkheid.

Daarnaast geeft de film wat halfhartig maatschappijkritisch commentaar, waarvan niet helemaal duidelijk is of het politiek correct moet zijn of dat de politieke correctheid juist belachelijk gemaakt wordt. Zo wordt er meermaals een beetje gegrapt dat er niet uitgesloten mag worden dat de moordenaar een vrouw is. Aan het begin van de film is er een conversatie die uit de hand loopt, waarbij een man uit zijn slof schiet omdat er gescholden wordt met 'fag', vervolgens suggererend dat zijn eigen broer homoseksueel zou zijn. Deze dingen wringen binnen de rest van de film en voelen misplaatst, omdat er geen werkelijk punt gemaakt wordt.

Popcornfilm

Als vermakelijke film die zeker ook zijn filmische kwaliteiten heeft is The Wolf of Snow Hollow zeker wel de moeite waard. De diepgang die de film wil suggereren valt alleen compleet in het water, omdat Cummings veel te veel verschillende zaken in de korte speeltijd wil proppen.