Recensie 'The Human Voice'

Zijn koffers staan klaar; ze wacht al drie dagen op hem. Als hij dan eindelijk belt, ontstaat een gesprek waarin existentiële thema's aan bod komen over wie ze was en wie ze wil zijn. Haar vrouw-zijn, haar twijfels en haar verlangen naar herkenning en erkenning worden bekeken door een vergrootglas. Losjes gebaseerd op het toneelstuk La Voix Humane (1930) van Jean Cocteau, trakteert regisseur Pedro Almodóvar de kijkers op een palet van emoties. Wat volgt is een intrinsieke krachtmeting.

We zien een geordend appartement; haar appartement. Verschillende ruimtes met elk een eigen interieur. Felle kleurencombinaties, steriel, geen rommel in de keuken en op de tafels: alles op de perfecte plaats, een museum waar je doorheen loopt en waar je je afvraagt wat er verborgen moet worden. Dit staat in schril contrast met haar gevoelens en gedachten over wat er is gebeurd en wat dat voor haar als persoon betekent. Niets wordt verborgen als emoties worden geëtaleerd.

Het terras, uitkijkend op de grijze muren van de filmstudio, verbeeld een wereld in een wereld. Door de telefoongesprekken die ze met hem voert, blijkt die miniatuurwereld een vogelkooi te zijn; een gevangenis waar door de tralies heen de echte wereld kan worden gezien. Is een gevangenis een gevangenis als je de tralies niet ziet? Het boevenpak is ingeruild voor majestueuze kostuums. Deze creaties geven een surrealistisch effect. Als een koningin die ronddwaalt in een poppenhuis op zoek naar antwoorden. Een hunkering naar affectie, liefde en lust.

Nieuw begin

De protagonist is naamloos. Een naam vormt een essentieel onderdeel van identiteit en mede hierdoor kan ze in principe iedereen zijn. Dat is een sterk punt. De kijker wordt uitgedaagd tot zelfreflectie. Wat zou ik doen in haar situatie?

Almodóvar werd met Mujeres al borde de un ataque de nervios (1988) en Todo sobre mi madre (1999) bekend bij het grote publiek. Hij staat bekend om zijn visuele stijl: een geheel van felle kleuren en helder licht. The Human Voice (2020) vormt hierop geen uitzondering. Sterker nog, de visuele stijl symboliseert de psychische gesteldheid van een vrouw in een cruciale periode in haar leven. Zelfs de zelfmoordpillen passen qua kleuren bij het interieur.

Herkenbaar ongemak

Almovódar koos Tilda Swinton voor deze rol en dat is niet zonder reden. Swinton heeft mede door haar androgyn-aandoende fysiek een mysterieus en magisch voorkomen: ongrijpbaar en spannend. Ze ontving in 2020 een Gouden Leeuw voor haar gehele film-oeuvre. Tijdens het filmfestival van Venetië eindigde ze haar toespraak met 'ik ben nog maar net begonnen'. Dat is een fijne belofte en maakt deze recensent enthousiast. Swinton heeft namelijk de gave om getormenteerde personages te verbeelden die op een kruispunt in hun leven staan. Emoties zijn soms enkel zichtbaar in minieme expressies. Er is echter voortdurend een dreiging van explosie. Het wrijft en voelt ongemakkelijk, maar is ook herkenbaar.

The Human Voice is een ervaring over een ervaring. Een film die aanspreekt, uitdaagt en een appèl doet op veerkracht in een tijd van onrust en verwarring. De film werd opgenomen tijdens de coronacrisis en deze dertig minuten durende exercitie kan worden gezien als een metafoor voor de huidige tijd waarin opgelegde regels van sociale distantie een verlangen naar emotionele verbondenheid genereert. The Human Voice is een parel. Superlatieven schieten te kort. Hulde aan Almovódar zijn filmteam en natuurlijk Tilda Swinton. Wat een fascinerende film!