Recensie 'Fall'

Fall (2022) begint daadwerkelijk met een val. Aan een steile wand valt de vriend van Becky (Grace Caroline Currey) dodelijk neer. Zij en haar beste vriendin Hunter (Virginia Gardner) kunnen alleen maar toekijken. Becky rouwt om haar kersverse echtgenoot en haar vader (Jeffrey Dean Morgan) maakt zich grote zorgen om haar. Haar beste vriendin is al die tijd uit beeld maar staat na een jaar plots op de stoep en heeft de oplossing om van haar trauma af te komen: het beklimmen van de B-67, een 600 meter hoge televisiemast. Je moet maar op het idee komen.

Klamme handen en samengeknepen billen

Aan regisseur Scott Mann – The Tournament (2009), Bus 657 (2015) en Final Score (2018) – de schone taak om dat spannend en spectaculair in beeld te brengen. Vanaf het moment dat de twee meiden de eerste treden betreden, voel je de spanning al. Deze wordt extra geaccentueerd door loszittende bouten en moeren die close in beeld worden gebracht. Je hoort de hele stellage, inclusief de staalkabels die de boel overeind moeten houden, trillen. Wat ook al niet meehelpt, is dat het ding in de Californische woestijn staat en ook nog eens in een gebied dat verboden is voor iedereen. Maar twee jonge meiden die kicken op spanning en avontuur – met name de door social media geobsedeerde Hunter – laten zich door niets tegenhouden terwijl natuurlijk alle alarmbellen zouden moeten afgaan. Maar ja, dan hebben we natuurlijk ook geen spannende film en dus zit de kijker de komende twee uur met klamme handen en samengeknepen billen te kijken naar de twee vriendinnen die na het afbreken van de trap vast komen te zitten op het hoogste punt.

Geloofwaardig in beeld gebracht

Eerlijk is eerlijk, een dikke pluim voor de geloofwaardigheid van de beelden. Het ziet er fantastisch uit en een ieder die hoogtevrees heeft, zal niet lekker in het pluche van zijn bank zitten. Dat de dames het lot tarten door aan de reling van het hoogste punt te gaan hangen voor een Instagram-foto, of dat Becky op uitgerekend 600 meter hoogte een geheim ontrafelt, moet je voor lief nemen. Of dat je een iPhone kunt opladen in een lampfitting. Het zijn deze ietwat vreemde handelingen en conversaties die de geloofwaardigheid en beleving van de film in de weg kunnen zitten. Maar als je dat buiten beschouwing laat, doet de film precies wat je ervan verwacht: ijzingwekkende spanning creëren op één locatie, op een klein oppervlak en met nagenoeg maar twee personages. Overgeleverd aan de elementen van de natuur: een brandende zon, koude nachten en fysiek lijden; honger en dorst en het gemis van een werkend signaal om hulp in te schakelen, leef je met ze mee. De twee jonge actrices spelen dat overigens erg goed en geloofwaardig.

Tegen het eind van de film zit nog wel een vrij onverwachte plottwist die geoefende filmkijkers zullen herkennen van andere films. Dat zet het hele verhaal nog even in een ander daglicht. Als kijker ben je uiteindelijk blij dat de film toch nog een soort van goed einde heeft.