Recensie 'Het meisje met negen pruiken'

Zeven jaar na het succes van de debuutroman Meisje met negen pruiken van de Nederlandse Sophie van der Stap vond men het in Duitsland tijd voor een verfilming van deze autobiografische bestseller. Het ontroerende verhaal van Sophie (Lisa Tomaschewsky, Die Summe meiner einzelnen Teile) over haar strijd tegen kanker in combinatie met een knap staaltje regie van Marc Rothemund, bekend van onder andere Sophie Scholl: Die letzten Tage, zorgen voor een mooie film waarin gehuild en gelachen kan worden.

De 21-jarige Sophie is een doodgewone jonge studente die zorgeloos door het leven gaat. Al dansend en flirtend gaat ze het nieuwe jaar tegemoet, een jaar waarin ze zoveel wensen heeft, zoveel wil doen en zien. Maar als ze op een dag in januari ontdekt dat ze kanker heeft vallen deze dromen in duigen. Ze wordt opgenomen in het ziekenhuis en begint aan een lang traject van behandelingen. Sophie geeft zich echter niet gewonnen. Met steun van haar familie en vrienden slaat ze zich erdoorheen en probeert ze van haar jonge leven te blijven genieten. En daarbij past geen 'kankerkop', zoals Sophie dat noemt. Als haar haren uitvallen besluit ze daarom al snel een pruik aan te schaffen, gevolgd door nog vele andere pruiken. Voor elke gemoedstoestand een andere pruik, een andere persoonlijkheid. Stella, Sue, Daisy, Platina, Blondie, en een beetje Sophie.

Verliefd in het ziekenhuisbed

Aan de hand van de verschillende pruiken gaat Sophie om met haar ziekte. De roodharige Sue kent geen angst, ze is sterk en ondergaat flink alle behandelingen. Platina, te herkennen aan de nepwimpers met glitters en – hoe kan het ook anders? – platinablonde lokken, wil feesten op de dansvloer. Stella wil verleiden, en onderzoekt of ze nog in de markt ligt. Natuurlijk mag een romance niet ontbreken: Sophie wordt verliefd, maar haar ziekte staat de verliefdheid in de weg. Sophie ervaart liefdesverdriet, net als ieder ander jong meisje. Het is bijzonder om te zien dat deze alledaagse, relatief simpele problemen toch ook nog ingrijpend zijn in het leven van Sophie. De film benadrukt dat, ondanks een ziekte, liefde en uiterlijk belangrijk blijven voor een jong meisje als Sophie.

Een lach en een traan

Rothemund laat het publiek vanuit de ogen van Sophie het verhaal beleven, waardoor je als kijker echt wordt meegezogen in de strijd tegen de kanker. Wanneer Sophie zich slecht voelt is gebruik gemaakt van een langzame en gevoelige weergave. Wanneer ze vol energie zit, is alles snel gemonteerd. In combinatie met mooie, gepaste muziek moet bij menig vrouw al snel een pakje tissues tevoorschijn worden getoverd. Gelukkig kan er op sommige moment ook gelachen worden. Sophie komt soms geestig uit de hoek en 'zuster' Bastian (Daniel Zillmann, Machen wir’s auf Finnisch) zorgt ook voor hilariteit.

Kortom, Meisje met negen pruiken is een ontroerende en indrukwekkende verfilming. Het verhaal is, ondanks een aantal grappige momenten, beladen en zal voor velen herkenbaar zijn. Geen ontspannen avondje op de bank met popcorn erbij dus, maar wel ontzettend mooi!