Recensie 'The Wind Rises'

's Werelds beroemdste regisseur van Japanse animatiefilms, Hayao Miyazaki (Spirited Away, Howl's Moving Castle), komt met zijn allerlaatste film. De grootmeester van de anime heeft tijdens het Venice Filmfestival in 2013 laten weten dat The Wind Rises zijn laatste werkstuk is, voordat hij met pensioen gaat. Nu is het moment eindelijk daar. Zal Miyazaki met deze film waardig het podium van de anime kunnen verlaten?

Een vlucht door de Japanse geschiedenis

The Wind Rises volgt het leven van Jiro Horikoshi. De enthousiaste Jiro wil van kinds af aan heel graag piloot worden, maar komt niet in aanmerking voor de opleiding omdat hij bijziend is. Zijn passie voor vliegtuigen verdwijnt echter niet. Hij besluit om ingenieur te worden en vliegtuigen te ontwerpen. De hardwerkende Jiro wordt al snel erkend om zijn buitengewone tekentalent en voordat hij er erg in heeft groeit hij uit tot één van de meest innovatieve vliegtuigontwerpers ter wereld. Terwijl Jiro ten tijde van de Tweede Wereldoorlog de Japanse luchtvaart naar een hoger plan tilt, maakt hij kennis met de liefde middels de onschuldige Nahoko. Naast zijn romantische ontdekkingsreis is hij toeschouwer van grote historische gebeurtenissen in Japan, waaronder de Kanto-aardbeving in 1923, de tuberculose epidemie en de drastische gevolgen van de Tweede Wereldoorlog. Jiro probeert zich uit alle macht staande te houden in zijn turbulente vaderland, wat een gigantische uitdaging blijkt te zijn.

Een grafisch prachtplaatje

Miyazaki haalt grafisch gezien alles uit de kast. De oogverblindende wereld van The Wind Rises is een ware lust voor het oog. Het eminente Japan is mooi in beeld gebracht met een groot arsenaal aan felle kleuren. Afgezien van het mooie kleurpalet, heeft het ook een functie. Er wordt duidelijk een kleurcontrast gemaakt ten tijde van bloei en armoede. Waar het bruisende Tokio er gelikt en fraai uitziet, is het armoedige platteland gekenmerkt door sombere grijstinten. Het kleurgebruik geeft het verhaal een eigen karakter en weet daardoor de emoties van de hoofdpersonages goed te ondersteunen. De visuele rijkheid scoort niet als enige hoge punten. Joe Hisaishi, de vaste componist van Miyazaki, zet tijdens de openingsscène gelijk zijn stempel. De elegante muziek past precies in de stijl van de anime feature en weet op de juiste momenten emoties los te wekken bij de kijker.

Turbulentie tijdens de vlucht

De Japanse vlucht was ongeacht de audiovisuele oneffenheden niet perfect. Het verschil tussen de Westerse en de Japanse filmcultuur kan ietwat storend zijn. De loop van het verhaal gaat bijvoorbeeld erg traag. Sommige scènes dragen weinig tot niets bij aan het verhaal of de karakterisering van de personages. Daarnaast zijn de transities van bepaalde scènes niet erg mooi. Veel scènes stoppen abrupt midden in een dialoog, waardoor je als kijker veel te weinig informatie krijgt om het verhaal te begrijpen. Voor nieuwelingen in het Japanse genre kan dit even wennen zijn.

Al met al pakt The Wind Rises goed uit voor Miyazaki. Zijn laatste film, waarbij hij zich voornamelijk richt op een volwassen publiek, is een schitterende vertoning. De beginnende anime kijkers onder ons kunnen wat moeite hebben met het verhaal, maar deze film mag absoluut niet ontbreken in zijn of haar collectie. Miyazaki mag zichzelf een schouderklopje geven terwijl hij triomfantelijk het podium aftreedt.