Recensie 'Taken 3'

Taken 3 is de afsluiter van de serie. De tagline van de laatste in de Taken-reeks is "It ends here," en dat is maar goed ook, want het is alles behalve een revolutionaire film. De film biedt waar de doelgroep om vraagt: veel actie rondom een mager plot. Een plot dat wel een nieuwe, letterlijke betekenis aan de filmtitel Taken geeft.

Taken 3 gaat verder enkele jaren na Taken 2; Lenore heeft een nieuwe man, Kim een nieuwe vriend, en Bryan woont nog steeds op zichzelf. Het verhaal zelf is eigenlijk niets meer dan een remake van de klassieker The Fugitive (1993) met Harisson Ford. In de Taken-versie is het Bryan Mills (Liam Neeson) die wordt geframed en als resultaat wordt beschuldigd van moord op zijn, in dit geval, ex-vrouw. Net als in voorgenoemde film volgt er een klopjacht op de protagonist. Dit heeft prachtige achtervolgingsscènes tot gevolg, sommige waarvan zelfs een 'Need for Speed-gevoel' geven. Leuk om te zien is dat Mills zijn, reeds bij het publiek bekende, vrienden nodig heeft om zijn onschuld te bewijzen. Waar deze in deel een en twee een magere rol speelden worden ze er nu volledig bijgetrokken. De kleine plot twist aan het eind probeert het verhaal nog een beetje origineler te laten lijken, maar dit mag niet meer baten en maakt het eigenlijk alleen maar verwarrend.

Geoliede machine

Het verhaal mag dan niet fantastisch zijn, het is duidelijk te zien dat hetzelfde team als in Taken 2 aan het roer zit. Dezelfde regisseur (Olivier Megaton), welke bekend is van Transporter 3; dezelfde productie designer (Sébastien Inizan), en dezelfde componist (Nathaniel Méchaly). Het team is op elkaar ingespeeld en dit uit zich zeker in het eindresultaat. De achtervolgingen zijn spectaculair zonder te overdreven te zijn, en de muziek ondersteunt hierin goed.

Prima acteerwerk

Grote nieuwkomer in de serie is Forest Whitaker (Platoon, The Last King of Scotland) als de lichtelijk neurotische Sergeant Dotzler. Whitaker zet een mooie prestatie neer als de enige rechercheur die Mills niet onderschat en dan ook de leiding heeft over de manhunt. Toch doet de rol tekort aan de mogelijkheden die een acteur als Whitaker kan bieden. Aan de overige acteurs is te zien dat ze elkaar kennen. Scènes tussen Famke Janssen en Liam Neeson lijken ongemakkelijk op een goede manier. Aangezien Lenore nog steeds getrouwd is mag er niks gebeuren tussen de twee en toch is er duidelijk aantrekkingskracht. Wat ervan getuigd dat ondanks het type film er wel degelijk goed acteerwerk aan te pas komt.

Samengevat is de film een standaard concept dat het redt dankzij het team erachter. Vooral Liam Neeson doet waar hij goed in is met zijn "particular set of skills": bad guys met de grond gelijkmaken. Zodoende doet de film wat hij moet doen en wordt de kijker vermaakt. Wat dit betreft sluit de film naadloos aan op de eerste twee delen en zullen fans van de eerste delen ook dit deel zeker kunnen waarderen.