Recensie 'The Voices'

Het Engelse regiedebuut van Marjane Satrapi geeft een originele, alhoewel gruwelijke kijk in het leven van een moordzuchtige psychopaat. Een kijk die haar in staat stelt om de kijker zover te krijgen om medelijden te krijgen met een seriemoordenaar. Dit in combinatie met goede acteerprestaties maakt deze mix van komedie, horror, en thriller zeker het kijken waard.

The Voices gaat over de stemmen in het hoofd van Jerry Hickfang, en de ongelooflijke schade die deze aanrichten. Jerry heeft een traumatische jeugd gehad en de stemmen in zijn hoofd zijn hier het resultaat van. Deze stemmen worden tot leven gebracht door Jerry’s huisdieren hond Bosco en kat Mister Whiskers. Hij woont in een klein stadje genaamd Milton en werkt hier als inpakker in een fabriek. Op een andere afdeling werkt Fiona, een ongelooflijk mooie dame waar Jerry dan ook als een blok voor valt. Dankzij de stemmen loopt zijn relatie met haar echter niet zoals hij had gehoopt en valt het ene na het andere slachtoffer.

Reynolds munt uit

Met een sterrencast bestaande uit Ryan Reynolds, Jackie Weaver, Gemma Arterton en Twilight-ster Anna Kendrick wordt er wat verwacht op acteergebied. Jerry wordt gespeeld door Reynolds en deze zet een verbazingwekkend overtuigende psychopaat neer. Hoewel we hem kennen van zelfverzekerde rollen in bijvoorbeeld The Proposal, laat Reynolds hier een onzeker, klein jongetje zien. Hoewel Reynolds zelf de meeste screentime op zich neemt, vervullen met name Arterton en Weaver prachtige bijrollen. Arterton is de mooie Fiona die zich zelfverzekerd en bitchy opstelt, helemaal wanneer ze vergeleken wordt met Reynolds’ vertolking van Jerry. Weaver is Jerry’s psychiater die niet inziet in hoeverre haar patiënt al de verkeerde kant opgaat, tot het te laat is. Beide dames, maar ook Kendrick, zetten een prachtige prestatie neer waarmee ze Reynolds goed ondersteunen in zijn rol.

Langzame start

De film heeft een vrij langzame start, ondanks dat Jerry’s situatie vrij snel duidelijk is. In de tweede helft escaleert alles vervolgens in een rap tempo. Hoewel dit als vervelend kan worden ervaren past het wel bij het onderwerp van de film. Seriemoordenaars beginnen niet als seriemoordenaars, maar naarmate ze vaker toeslaan volgen de aanvallen elkaar ook sneller op. De dialogen tussen Hickfang en zijn dieren zijn het vangnet voor dit langzame begin. De relatie kat en hond is hilarisch uitgevoerd met uitstekend passende, overigens ook door Reynolds ingesproken, stemmen.

The Voices is voor Marjane Satrapi een uitstekend begin in de wereld van Engelstalige films. Een zwaar onderwerp wordt licht gehouden door het komische effect van pratende dieren en Hickfangs ongemakkelijke, onzekere houding. Met een goed getimede afwisseling van humor en gruwelijkheden laat Satrapi zien dat tegenovergestelde genres prima samengaan. Maar wat nog belangrijker is: de afwisseling zorgt ervoor dat het verhaal niet een slappe hap wordt en de aandacht erbij blijft.