Recensie 'Foxcatcher'

Na Moneyball kiest Bennett Miller weer de sportwereld als het podium van een drama. Foxcatcher is het verhaal van de gebroeders Schultz die in de aanloop naar Olympische spelen van 1988 een verleidelijk aanbod krijgen van een rijke erfgenaam. Maar de goede bedoelingen en beloftes maken al snel plaats voor gekwetste ego’s en psychologische spelletjes.

Beide broers wonnen medailles in worstelen op eerdere spelen, maar zijn na hun succes in de vergetelheid geraakt. Mark Schultz (Channing Tatum) woont in zijn eentje in een obscuur appartement. Hij leeft in armoede, maar wanneer een rijke erfgenaam interesse toont in Mark als trainer van een worstelteam lijkt dit allemaal te veranderen. John du Pont (Steve Carell) heeft naast geld ook een state of the art trainingscomplex tot zijn beschikking en Mark maakt ietwat naïef gretig gebruik van het aanbod. In het begin van de film ontpopt Du Pont zich als vaderfiguur voor Mark. Maar de psychologische spelletjes en drang naar dominantie beginnen zijn tol te eisen bij Mark. Zeker wanneer Du Pont de broer van Mark (Mark Ruffalo) verkiest boven Mark.

Masker

Voor de film heeft Steve Carell een masker gekregen zodat hij meer lijkt op de echte John du Pont. Hij lijkt inderdaad meer op de man, maar of dat de filmervaring echt zo veel verbeterd is maar de vraag. Carell verdwijnt een beetje achter de make-up en voornamelijk de protheseneus. Naast Steve Carell hebben Channing Tatum en Mark Ruffalo ook het uiterlijk van hun karakter proberen na te bootsen. Beide heren hebben bloemkooloren gekregen en bij Ruffalo is zijn haarlijn opvallend ver naar achter geschoven. Maar bij Tatum en Ruffalo helpt het ook daadwerkelijk het karakter te vormen, in plaats van af te leiden van het acteerwerk. En dat is jammer want dat is in deze film om te smullen.

Sober

De film heeft een sober karakter, iets wat erg naar voren komt in de locaties van de film. In het begin van de film ziet de kijker het appartement van Mark. Alleen etend in een vervallen appartement in een vergeten dorp blijkt zijn troost de medailles en prijzen aan de muur. Het shot waarin Mark aan het eten is geeft de anonimiteit en de eenzaamheid van zijn karakter goed weer en schetsen een goed beeld van het karakter. Het winterlandschap op het terrein van Du Pont is eveneens geen opbeurend landschap. Kil en sober is nog wel de beste omschrijving van het Foxcatcher-landgoed, maar zou ook zo van toepassing kunnen zijn op de eigenaar John du Pont.

Statisch

Regisseur Bennett Miller (Moneyball, Capote) kiest in Foxcatcher evenals in zijn eerdere films voor een minimalistische aanpak. Deze keer heeft hij de hulp in geroepen van cinematograaf Greig Fraser (Zero Dark Thirty, Let Me In). Fraser schiet prachtige beelden met een filter waardoor het lijkt alsof er een soort laagje vorst op de lens zit. Dit benadrukt de kille sfeer in de film en het karakter van Du Pont. Miller koos daarnaast voor veel statische shots. Wanneer de camera dan wél beweegt is dat eigenlijk altijd om letterlijke en figuurlijke beweging van zijn personages weer te geven.

Foxcatcher is een sober en ijzersterk drama over dromen, geld en macht. Met sterk acteerwerk, spanning om te snijden en prachtig geschoten beelden mag Bennett Miller zich weer een pareltje toerekenen.