Recensie 'Joy'

Naarmate we ouder worden en het leven ons overkomt, vergeten we wat ons eigenlijk dreef en onze dromen waren. Door je zodanig te laten opslokken door de sleur van het leven kan je zomaar ineens je verbeelding en fantasie verliezen zonder dat je het bewust door hebt. Wat doe je op het moment dat je ontdekt dat dit gemis je al tijden ongelukkig maakt en dit je op de helft van je kunnen laat functioneren? Dat is waar Joy interessant wordt.

Joy (Jennifer Lawrence) is een fantasierijk kind. Niemand lijkt door haar bubbel heen te kunnen prikken. "I don’t need a prince; this is a special power". Die 'special power' is haar vermogen tot verbeelding. Joy is de ultieme duizendpoot: het sussen van ruzies tussen haar explosieve vader (Robert De Niro) en ex-man (Édgar Ramirez) in de kelder, de zorg voor haar soapverslaafde en bedlegerige moeder (Virginia Madsen), de opvoeding van haar twee kinderen, te veel onbetaalde rekeningen, het verliezen van haar baan, maar bovenal: het terugvinden van haar special power als uitweg naar een beter leven. Is deze special power opgewassen tegen de harde wereld waarin ze terecht komt als ze met haar ontworpen zelfuitwringbare mop de markt betreedt?

Door de strot geduwd

David O. Russel (Three Kings, American Hustle) heeft met dit kleine verhaal te veel uit de kast getrokken. Zoveel thema’s komen voorbij waardoor je er amper nog in meegaat. Originaliteit is een kenmerk in het oeuvre van Russel tot nog toe. Met Joy bewijst hij dit opnieuw door simpele uit het leven gegrepen elementen bijzonder te maken. Zijn karakters bijvoorbeeld zijn weliswaar een leuke vondst, maar in Joy zodanig gekarikaturiseerd dat ze behalve humor weinig toevoegen aan de film. Dit heeft te maken met dat Russel je te nadrukkelijk oplegt de personages te moeten haten als factoren die Joy tegenwerken om haar in de slotscènes meer in haar kracht te laten staan.

The Russel Family

Opnieuw maakt Russel gebruik van acteurs uit zijn ‘Russel family’. Hiermee maakte hij al Silver Linings Playbook en American Hustle. Bradley Cooper (American Sniper) weet niet te vernieuwen en speelt zijn personage even vlak als dat het geschreven is. Lawrence (The Hunger Games) daarentegen laat opnieuw zien hoe goed ze is. Waar ze in Silver Linings Playbook een personage vertolkte dat op een luidruchtige manier in haar kracht stond, speelt ze in Joy daarentegen iemand die krachtig is in haar stilte. Als enige weet ze humor te leggen in haar spel op een manier zoals we deze van haar kennen: innemend en subtiel. Opvallend in deze film is ook Diane Ladd (Primary Colors) die als Mimi, de oma van Joy, zeer overtuigend is. Het is haar prachtige warme en kleurrijke voice-over die ons door het verhaal leidt. De cameravoering is niet opvallend, maar het feit dat Joy op film gedraaid is zorgt voor een extra ervaring omdat vooral de kleuren en de filmkorrel de film net wat meer romantiek en warmte meegeven.

Joy blijft nogal op afstand, iets wat bij Russels eerdere films vaker ervaren wordt. Het is absoluut niet zijn beste werk, maar de manier waarop je een spiegel wordt voorgehouden en de geweldige chemie tussen De Niro en Lawrence die werkelijk van het scherm spat, maken het toch de moeite waard Joy te gaan zien.