Recensie 'Short Skin - I dolori del giovane Edo'

Short Skin - I dolori del giovane Edo, het debuut van de Italiaanse regisseur Duccio Chiarini, is een mooie en bijzondere coming-of-age-film. De rustige en afstandelijke manier waarop het taboeonderwerp van de puberende hoofdpersoon in beeld wordt gebracht, zorgt ervoor dat deze film 90 minuten lang boeit.

De 17-jarige Edoardo (Matteo Creatini) is geboren met phimosis, oftewel een vernauwde voorhuid. Het is daarom niet gek dat hij terughoudend is met elke vorm van vrouwelijk contact. Maar in zijn omgeving is iedereen maar met één ding bezig: seks. Zijn beste vriend Arturo (Nicola Nocchi) is vastbesloten om voor het einde van de zomer zijn maagdelijkheid te verliezen, Edoardo's vader heeft net zijn buitenechtelijke affaire opgebiecht en zijn zusje Olivia zoekt een geschikte partner voor hun hond. 'Edo' wekt mijn zijn gevoelige houding de interesse van zowel zijn jeugdliefde Bianca (Franscesca Agostini) als Elisabetta (Miriana Raschilla). Maar zijn 'probleem daarbeneden' maakt het er niet makkelijker op.

Octopus

Wie na het lezen van de synopsis een soort Italiaanse American Pie verwacht, komt bedrogen uit. De enige vergelijking die opgaat, is wanneer Edo een octopus koopt op een de vismarkt en een oefening doet die we kennen uit de beroemde scène met de taart. En behalve een paar shots waarin iemand naar Edoardo's geslachtsdeel kijkt, valt er weinig te lachen. Humor maakt vaak eerder plaats voor medelijden of plaatsvervangende schaamte.

De debuutfilm van regisseur Chiarini is intiem en persoonlijk. Uiteraard zitten er een aantal naaktscènes in, maar het wordt nooit grof of expliciet seksueel. Het onderwerp is serieus, maar het verhaal wordt op een afstandelijke en rustige manier in beeld gebracht. Zo kiest de regisseur er vaak voor om tijdens een scène slechts een of twee shots te gebruiken, waarin een dialoog of gebeurtenis centraal staat.

Ondanks Edo's ongebruikelijke probleem – voor een film dan – is Short Skin een klassiek coming-of-age-verhaal. Dat de debuutfilm van regisseur Chiarini veel autobiografische elementen bevat, is geen verrassing. De slechte familierelatie en het spel van de hoofdrolspeler voelen namelijk erg realistisch aan.

Tegenpolen

De twee vrienden, Edo en Arturo, zijn tegenpolen in de manier waarop zij met hun puberale angsten en onzekerheden omgaan. De slungelige, onzekere en rustige Edo is gesloten. Hij worstelt met zijn gênante probleem en zijn gevoelens voor zowel Bianca als Elisabetta. Het is alleen jammer dat het tot de laatste scène duurt voordat de serieuze blik van de hoofdpersoon plaatsmaakt voor een lach. Zijn beste vriend, Arturo, probeert echter zijn problemen te camoufleren door zo snel mogelijk een meisje te versieren en daar iets te stoer over te praten.

Dat de film zo verrassend is, komt misschien wel doordat de klassieke rolverdeling tussen man en vrouw is omgedraaid. Waar in veel films mannelijke seksualiteit stoer is en vrouwen meestal het drama verzorgen, legt Short Skin juist de nadruk op de onzekere en oprechte jongens. Mannelijke kijkers zullen zich misschien wel stiekem herkennen in het gedrag van Edo en Arturo. De Italiaanse debuutfilm is een ode aan de onzekerheid en het ongemak van de pubertijd.