Recensie 'Godzilla'

Regisseur Gareth Edwards levert een Godzilla af die de fans tevreden zal stemmen. Hij doseert de epische gevechten zorgvuldig en behandelt het Japanse erfgoed met respect.

De vorige film van Gareth Edwards was het voor een appel en een ei gedraaide Monsters, waarin buitenaardse monsters slechts de achtergrond vormden voor de ontluikende liefde tussen een oorlogsfotograaf en de vrouw die hij veilig thuis probeert te brengen. Die intieme sfeer is bij Edwards nieuwe film Godzilla ver te zoeken, maar hij slaagt zonder meer in zijn belangrijkste opgave: de alom verguisde versie van Roland Emmerich uit 1998 doen vergeten. Die Godzilla met Matthew Broderick was niet eens zo'n dramatisch slechte film. Het probleem zat in het gebrek aan zelfbeheersing dat Emmerich heeft. Het monster uit de titel was al na twintig minuten bezig Manhattan in puin te leggen. En daarna dreef het verhaal wel heel ver weg van de oorspronkelijke Japanse films.

Erfgoed

Die problemen zijn hier verholpen. Scenarist Max Borenstein doet duidelijk zijn best om het Godzilla-erfgoed met respect te behandelen. Met name naar de oorspronkelijke film uit 1954 wordt uitgebreid verwezen, geactualiseerd met de recente Japanse trauma's van een tsunami en een ongeluk met een kernreactor. Met dat laatste opent de film. In een proloog zien we hoe zich in 1999 een ramp voltrekt op een Japanse kerncentrale. De oorzaak ligt in onverklaarbare aardschokken, waarvoor kernfysicus Joe (Bryan Cranston) tevergeefs heeft gewaarschuwd. Vijftien jaar later is Joe nog steeds verbeten bezig te achterhalen waar die aardschokken vandaan kwamen. Als zijn zoon Ford (Aaron Taylor-Johnson) hem daarbij met enige tegenzin gaat helpen, komt hij midden in de vuurlinie van de monsters terecht.

Terughoudendheid

Monsters, inderdaad. Meervoud. Godzilla is in deze film niet alleen. Die slimme vondst zet je verwachtingen als kijker op zijn kop zonder je te ontzeggen waar je voor betaald hebt: epische gevechten waarbij de nodige hoogbouw sneuvelt. Het stempel van Edwards is het meest duidelijk in de tempowisselingen die zijn ingebouwd in de film. Dit is een regisseur die zelfs met 160 miljoen dollar tot zijn beschikking terughoudendheid toont. Hij plaagt ons met een monstergevecht, maar maakt de scène niet helemaal af. Liever schakelt hij naar een rustige huiskamer waar een jongetje de confrontatie live op televisie volgt. Die dosering is een verademing in een film die in feite een lang uitgerekte veldslag is.

Rennen en huilen

De interesse voor zijn personages die Edwards in zijn eerste monsterfilm toonde heeft hij helaas niet mee kunnen nemen naar Godzilla. Met de gezinssituatie die in de proloog wordt neergezet doet de film heel weinig als eenmaal de echte actie van start gaat. Daarnaast loopt er een aantal uitstekende actrices in deze film rond die niet meer te doen krijgen dan verschrikt kijken, rennen en huilen. Elizabeth Olsen (als Fords vrouw), Juliette Binoche (als zijn moeder) en Sally Hawkins (als een van de wetenschappers) hadden beter verdiend.

Edwards doet waarvoor hij is ingehuurd en levert met deze Godzilla een film af die de fans tevreden zal stemmen. En dan bedoel ik zowel de liefhebbers van het Japanse origineel als degenen die het gewoon gaaf vinden om een honderd meter hoog monster door San Francisco te zien banjeren.