Recensie 'L'amour est un crime parfait'

Een thriller met een ironische toon. Dat is een lastige balans, waar de filmmakende broers Larrieu niet mee overweg kunnen. Het resultaat is een film die start met een intrigerend gegeven, maar langzaam afvlakt en onze aandacht verspeelt.

Er zijn regisseurs die zich te buiten gaan aan effectbejag. Een abrupte camerabeweging hier, een dreigend muzikaal accent daar, een langgerekt shot waarin we samen met de hoofdpersoon de deur opendoen en heel langzaam een donkere kamer binnenlopen. Alles om je op het puntje van je stoel te houden. Maar als de filmmaker overdrijft krijg je als kijker de trucs door en zet de irritatie in. Het omgekeerde is aan de hand met L'amour est un crime parfait, de nieuwe film van de broers Arnaud en Jean-Marie Larrieu. Zij vergeten juist om spanning op te bouwen en laten zo een fascinerende uitgangssituatie langzaam zijn uitwerking verliezen en uitmonden in een anticlimax.

Vertrouwd tafereel

De film opent met het schijnsel van koplampen op een bochtige, besneeuwde bergweg. In de auto zit Marc (Mathieu Amalric), docent aan de universiteit van Lausanne. Hij is op weg naar zijn chalet met naast zich een van zijn studentes, die zich langzaam van allerlei kledingstukken ontdoet. De volgende ochtend zien we een vertrouwd tafereel. De Don Juan op leeftijd wordt wakker naast een jonge vrouw van wie hij zich de naam niet kan herinneren. Als zijn zus Marianne (Karin Viard), met wie hij het chalet deelt, hem vraagt of hij iemand mee naar huis had genomen zegt hij van niets te weten. "En dat lawaai dan?" "Dat was vast de TV."

Gedoseerd

Eenmaal op de universiteit komen we erachter dat een van Marcs studentes spoorloos is verdwenen. Op dat moment wordt duidelijk dat we als kijker een stuk informatie missen. Wat is er precies gebeurd afgelopen nacht? Probeert Marc alleen zijn affaires te verbergen of is er meer aan de hand? De gebroeders Larrieu weten lang de aandacht van de kijker vast te houden met de vragen die in het begin worden opgeworpen. De film geeft slechts heel gedoseerd zijn antwoorden prijs. Maar die strategie raakt op een zeker moment uitgewerkt. Om de aandacht tot het einde vast te houden moet dat mysterie toch echt wat nadrukkelijker onthuld worden. De entourage van besneeuwde Alpentoppen en dennenwouden levert prachtige tableaus op, maar het is eigenlijk nodig de kijker eens flink de stuipen op het lijf te jagen. Nu vlakt de film af, en daarmee onze aandacht.

Dit is een thriller die een ironische toon wil aanslaan. Dat is een balanceeract die slechts de allergrootsten zonder kleerscheuren hebben uitgevoerd: de gebroeders Coen, Hitchcock zelf. Uit L'amour est un crime parfait blijkt dat Arnaud en Jean-Marie Larrieu het nog niet helemaal onder de knie hebben. Met de ironie zit het wel goed, zeker met een acteur als Mathieu Amalric. Zijn Marc is geen koele ladykiller, maar eerder een ietwat onzekere charmeur die met verbazing constateert dat alle jonge vrouwen op zijn universiteit zich aan zijn voeten werpen. "Je hebt een ravage aangericht onder de studentes," zegt het hoofd van zijn faculteit. Op dat soort momenten is de film een vermakelijke zedenschets. Maar voor een thriller draaien de raderen van het plot te langzaam en brengen ze ons bovendien naar een ontknoping die in toon en inhoud teleurstellend is.