Recensie 'Only God Forgives'

Een van de films waar velen naar hebben uitgekeken is eindelijk daar. De Deense regisseur Nicolas Winding Refn slaat na het succes van Drive (2011) wederom de handen ineen met Ryan Gosling in de nieuwe film Only God Forgives. Deze keer verplaatsen ze de setting naar Azië waar ze een film leveren waar geweld in stijl wordt voortgezet en daarmee bewijzen dat hun succesformule niet is uitgewerkt.

Julian (Ryan Gosling) en zijn oudere broer Billy (Tom Burke) runnen samen een boksclub in Bangkok. Deze boksclub dient echter als een dekmantel voor praktijken zoals drugshandel. Op een dronken avond gaat Billy naar een bordeel waar hij een minderjarige prostituee vermoord. Diezelfde avond neemt de vader van het meisje wraak en brengt Billy met zijn blote handen om. Als het nieuws de moeder (Kristin Scott Thomas) van de jongens bereikt vliegt zij naar Bangkok om wraak te nemen op iedereen die iets te maken heeft met de dood van haar favoriete zoon.

Hypnotiserend

De films van Winding Refn hebben een haast hypnotiserende werking door de hypergestileerde stijl. De art direction is zo doordacht dat je visueel door het verhaal geleid wordt. Dat moet ook wel, want veel wordt er niet gesproken. Refn heeft een fascinatie voor thema's als seks en geweld, niet zozeer om de gruwelijke of ordinaire beelden te tonen maar vooral om het gevoel op te roepen.. Dankzij het stileren van extreem gewelddadige scènes zorgt hij dat je niet als automatische reactie je ogen sluit.

Koelbloedig

De keuze voor Ryan Gosling in de rol van Julian is niet verrassend: na het succes van Drive is Refn uitgegaan van het motto don’t change a winning concept. Gosling is in zijn minimalistische en expressieloze acteerkunsten meester en als kijker blijf je voortdurend achter met de vraag welke gevoelens zijn personage heeft. Is hij überhaupt wel verdrietig over de dood van zijn broer? Dat zijn moeder Crystal rouwt om de dood van haar zoon is te merken, ondanks het koelbloedige imago dat ze voortreffelijk neerzet.

Nare geluiden

Een ander element waar Refn op steunt is het gebruik van geluid. Dat al je zintuigen geprikkeld worden tijdens het kijken van de film is nodig om het verhaal te plaatsen. Naast de elektronische muziek die je in spanning houdt en een onrustig gevoel oproept, gebruikt hij ook nare geluiden waar je je onprettig van gaat voelen. Het geluid helpt eveneens mee om de gevoelens van de personages te leiden. Vaak wordt de kracht ervan onderschat, maar hier is het niet te ontkennen.

Nicolas Winding Refn laat met Only God Forgives zien dat hij zijn kunst niet verleerd is. Zijn formule werkt in een setting van het mysterieuze Azië des te beter. In zijn subtiliteit en grote aandacht voor het visuele levert hij een film die ondanks de gruwel fijn is om naar te kijken.