Recensie 'The Boss'

Melissa McCarthy brak in 2011 door in de succeskomedie Bridesmaids. Sindsdien is het wachten op de rol die daaraan kan tippen. Als amateurspion in spionageparodie Spy kwam ze in de buurt. Met de wisselvallige komedie The Boss is het helaas twee stappen achteruit.

Van zakenvrouw tot bajesklant

Na talloze afwijzingen door pleeggezinnen besluit de jonge Michelle Darnell (McCarthy) dat er maar één persoon is die ze echt kan vertrouwen, zijzelf. Ze wordt zakenvrouw en in de loop der jaren bouwt ze een mega-imperium op, maar doet dit niet volkomen legaal. Rivaal en ex-minnaar Renault (Peter Dinklage) doorziet dit en laat haar arresteren. Na haar lange celstraf is Michelle alles kwijt en in wanhoop wendt ze zich tot haar ex-secretaresse Claire (Kristen Bell) die bereid is haar tijdelijk in huis te nemen. Ze is onder de indruk van Claire's wonderbaarlijke brownies en dit activeert Michelles zakeninstinct om de top weer te bereiken.

Over the top

De humor is vaak hit-or-miss. McCarthy heeft ongetwijfeld veel komisch talent. Het openingsnummer compleet met rapper en complexe choreografie zou volkomen saai zijn zonder McCarthy die meedanst met een Buster Keaton-achtige gezichtsuitdrukking. Wel zijn de te verwachten fat jokes weer van de partij. In het geval van McCarthy zijn die inmiddels te voor de hand liggend en daardoor saai. Ook de verbale grappen laten wat te wensen over. De film is echter op z'n grappigst wanneer de filmmakers alle remmen losgooien met een over-the-top-gevecht op straat tussen twee groepen padvinders en een zwaardgevecht tussen Michelle en Renault.

Humor verplettert drama

Veel komedies lijden vaak aan een vreemde balans tussen humor en drama. Omdat goede humor natuurlijk de sleutel is tot een succesvolle komedie, lijdt het drama hier vaak onder en The Boss is in dit opzicht guilty as charged. Het belangrijkste subplot draait om Michelle die in Claire en haar dochter de familie ziet die ze zelf nooit gehad heeft. Hoewel dit met een complexer script tot een aantal oprecht goede scènes had kunnen leiden, is zonneklaar dat de filmmakers zich liever bezighouden met grappen dan met het drama. De kern van de film is Michelles karakterontwikkeling, het besef van haar dramatische jeugd, het pijnlijke conflict met Claire en de onvermijdelijke verzoening. Genoeg drama voor een hele film zou je zeggen, maar alles wordt er in no time doorheen gejaagd, samengeperst in een korte montage-achtige stijl.

The Boss is een paradoxale film die op z'n best is wanneer de filmmakers in komische overdrive gaan, hoewel dit tegelijkertijd het toch al gebrekkige drama verzwakt. De film wil een mooi verhaal vertellen over de verlossing van Michelle, haar transformatie van egoïstische gierigaard naar zakenvrouw met hart van goud, maar met elke grap, zowel de goede als slechte, raakt dit steeds meer op de achtergrond. Maar ach, je kunt in elk geval zeggen dat je een maf zwaardgevecht tussen Melissa McCarthy en Peter Dinklage hebt mogen aanschouwen. Da's tenminste iets, toch?