Recensie 'The Idol'

Van Hany Abu-Assad, de regisseur die we vooral kennen van drama's als Paradise Now en Omar, krijgen we nu ineens een biografisch feelgoodverhaal. The Idol gaat over de Palestijnse Mohammed Assaf die vanuit Gaza met een vervalst paspoort naar Egypte ging, Arab Idol won en voor alle Palestijnen symbool van hoop werd. Een hedendaagse fabel die Abu-Assad, ondanks enig gesjoemel met de feiten, effectief en poëtisch weet te vertellen.

Arab Idol

Het leven is niet makkelijk voor de kleine Mohammed in de Gazastrook. Hij heeft een uitzonderlijke zangstem, maar velen vinden zingen en plein public ongepast in Gaza, helemaal van een kind. Desondanks doen Mohammed, zijn zus Nour en twee andere vriendjes er alles aan om aan instrumenten te komen en al snel treden ze op bij bruiloften. Wanneer het noodlot echter toeslaat, springt de film plotseling zeven jaar vooruit. Mohammed werkt als taxichauffeur om zijn studie te betalen, maar droomt nog steeds van een zangcarrière. Te midden van alle ellende in Gaza beseft hij dat hij ten onder gaat als hij niet probeert met zingen iets van zijn leven te maken. Hij ontdekt dat in Egypte audities gehouden worden voor Arab Idol. Hij ontsnapt naar Caïro…en de rest is geschiedenis.

Waarheid versus fictie

Zoals zoveel films over waargebeurde verhalen, sjoemelt The Idol enigszins met de feiten, maar Abu-Assad houdt altijd de emotionele waarheid van het verhaal in stand: "All of it is fiction, all of it is true. If it emotionally works, it's true," aldus de regisseur. Dat de film niet vertelt dat Mohammed meerdere broers en zussen heeft, kunnen we door de vingers zien. In andere opzichten is Abu-Assad minder succesvol. De romance tussen Mohammed en Amal (ook dialysepatiënt net als zijn zus Nour) wordt onvoldoende uitgediept. Mohammeds vriend Omar is van jongs af aan verliefd op Nour. Wanneer zij hem afwijst, verlaat hij de band en wordt later een conservatieve soldaat die Mohammeds ambities voor Arab Idol absoluut niet goedkeurt. En laat Omar nou de soldaat zijn die de grens bewaakt die Mohammed illegaal moet oversteken. Allemaal iets te voor de hand liggend en melodramatisch.

Nour

Het absolute hoogtepunt van The Idol is echter niet hoofdpersoon Mohammed, maar Nour, zijn tomboy-zus. Zoals alle andere kindacteurs in de film is 'actrice' Hiba Attalah rechtstreeks uit de straten van Gaza geplukt. Zij heeft geen enkele acteerervaring, maar dat zou je niet zeggen gezien haar levendige en volkomen natuurlijk ogende spel. Nour is Mohammeds inspiratiebron voor het najagen van zijn droom en als hij in een dip zit, staat zij altijd klaar om hem eruit te halen met haar enthousiasme en die grote levenslustige ogen. Haar afwezigheid in de tweede helft van de film is echt een gemis en zelfs de spanning in het slot van de film verbleekt bij de aanstekelijke energie van Nour in de eerste akte.

Hoewel regisseur Abu-Assad er niet in slaagt het verwachte gevoel van euforie op te roepen bij het slot van zijn feelgoodfilm, is The Idol een succes, al is het maar vanwege de emotionele directheid van zijn regie en het sterke jonge acteurskwartet. Het verhaal van Mohammed inspireert, maar wees niet verrast als je de bios verlaat en alleen maar aan Nour kan denken.