Recensie 'Magallanes'

Magallanes opent als een kabbelende kroniek van een gebroken man. Getekend door de burgeroorlog en vergeten door de Peruviaanse overheid, leeft Harvey Magallanes (Damián Alcázar) als taxichauffeur en verzorger van zijn dementerende militaire meerdere (Federico Luppi). Tijdens één van zijn ritten herkent Magallanes in de straten van Lima een jonge vrouw, die tijdens de oorlog als minderjarige gedwongen werd de minnares van Magallanes' kolonel te zijn.

Afwisselend tempo

Al snel verandert het tempo van de film. Eerst lijkt het een subtiel portret van Magallanes, maar de film komt op gang wanneer de hoofdpersoon besluit om de schatrijke zoon van de kolonel te chanteren met de informatie die hij over zijn vader heeft. Magallanes verwikkelt zichzelf in een complex systeem van informatie en chantage, waar, naar het lijkt, hij onmogelijk uit kan komen. In dit contrast van een kalm portret en een razend verhaal, weet de film zich ontzettend goed aan te passen. Magallanes toont zich bekend op het terrein van spannende achtervolgingen en rustige dialogen, en de verdeling van deze tegenovergestelde momenten is precies goed.

Oorlog schaadt een mens

Tegelijkertijd vormt Magallanes een duidelijk portret van de titelfiguur. Magallanes draait om Magallanes, en omdat de focus zo erg ligt op de persoonlijke ontwikkeling van de hoofdpersoon, is zijn benarde maatschappelijke situatie des te duidelijker. Dit is precies wat de film interessant maakt; langzaam maar zeker wordt Magallanes' achtergrond duidelijk en geeft de film een evident portret van de sociale onrechtvaardigheden waaronder veteranen als Magallanes lijden. Magallanes woont in een provisorische kelder, die hij betreedt met een klein houten laddertje en waarvan het nooit echt duidelijk wordt waar het zich bevindt, en leidt een onzeker leven als taxichauffeur met veel te weinig klanten. Eén ding is overduidelijk in Magallanes: oorlog schaadt een mens. Als Magallanes en een mede-veteraan, die tevens zijn baas is, op een avond dronken worden, is dit het best te zien. Magallanes en zijn vriend reflecteren aangedaan en ladderzat op het feit dat de maatschappij hen uitspuugt, en dat, hoe paradoxaal ook, zij de vrijheid van de oorlogstijd missen.

Doorsnee uiterlijk

Het is in films meestal nodig dat zo'n krachtige boodschap gepaard gaat met filmische kwaliteiten die een indruk maken. Dit verwaarloost Magallanes in het grootste deel van de film nogal. Er zitten een paar zeer krachtige momenten in de film, en er is zelfs één scène waarin een prachtig, bijna abstract ensemble van nachtelijke landschapsshots wordt getoond, maar de cinematografie is veelal wat nietszeggend. De perspectieven en camerabewegingen zijn weinig verrassend. Helaas komt hierdoor de toon van de film minder goed over dan zou moeten. De boodschap is sterk en belangrijk, en komt op sommige punten zeer goed aan, maar raakt vooral vaak uit het zicht door het doorsnee uiterlijk van de film.

Door een goed afwisselend tempo, een interessant verhaal en een urgente moraal blijft Magallanes constant interessant. Uiteindelijk is het een heldere en intrigerende film, die grote thema's aanwijst en dat verstopt in het jasje van een spannende thriller.