Recensie 'Les garçons et Guillaume, à table!'

Guillaume Gallienne vertelt in zijn autobiografische regiedebuut over de zoektocht naar zijn eigen identiteit en de invloed die zijn extravagante moeder daarop heeft gehad. Hij leidt ons op een originele en erg onderhoudende manier door de verschillende lagen van zijn levensverhaal heen.

In het traditionele Japanse Kabuki-theater worden zowel de mannen- als de vrouwenrollen gespeeld door mannelijke acteurs. De eerste keer dat we Guillaume Gallienne zien in Les garçons et Guillaume, à table! zit hij in zijn kleedkamer met het wit geschminkte gelaat van een Kabuki-speler. Hij staat op het punt om het podium te betreden. Maar eerst veegt hij de witte schmink van zijn gezicht, alsof hij zijn masker aflegt en zichzelf wil tonen. Het door elkaar lopen van mannen- en vrouwenrollen en het tonen van je eigen gezicht, zowel op het toneel als in het echte leven, is waar het in deze film om draait.

Onemanshow

Gallienne baseerde het scenario op zijn autobiografische onemanshow, waarin hij vol humor vertelt over zijn zoektocht naar zijn seksuele identiteit. Hij was als tiener niet zo sportief en stoer als zijn broers, waardoor hij zich ging richten op zijn moeder: een extravagante, aristocratische vrouw, die hij feilloos kon imiteren. Haar gebaren, haar loopje, haar manier van praten en haar kleding nam hij zo veel mogelijk over. Na verloop van tijd ging zijn omgeving er stilzwijgend vanuit dat Guillaume homo was. Maar zo simpel lag het niet.

Wereldreis

Gallienne weeft hier in een virtuoze stijl de verschillende lagen – toneel, werkelijkheid, fantasie – door elkaar en springt associatief door de tijd heen. We beginnen met hem alleen op een podium. Maar zodra hij begint te vertellen stort hij ons in de kleurrijke beelden van Andalusië, waar hij als tiener op een talenschool de Sevillana leert dansen. Het is de eerste van vele locaties die langskomen, waaronder een Engelse kostschool en een Beiers kuuroord. De wereldreis die we met Guillaume afleggen, weerspiegelt zijn innerlijke zoektocht.

Twee centrale rollen

Waar Gallienne in zijn onemanshow uiteraard alle personages voor eigen rekening nam, heeft hij hier de hulp ingeroepen van een uitgebreide cast, waaronder André Marcon als zijn vader en Diane Kruger in een opvallende gastrol in het Beierse kuuroord. Maar de twee centrale rollen neemt hij ook in de filmversie voor eigen rekening: die van hemzelf als tiener en die van zijn moeder. En hoewel je weet dat het een man van veertig is die hier een jongetje en een vrouw speelt, vergeet je dat snel genoeg. De manier waarop Gallienne de twee rollen invult, voelt allesbehalve als een verkleedpartij en des te meer als een krachtige manier om de thema's van zijn verhaal over te brengen. Maar het is vooral ook hilarisch als Guillaumes moeder in zijn verbeelding overal opduikt met een peuk in haar mond om mopperend commentaar te leveren op de spuuglelijke architectuur of de ijskoude toiletten.

Als kijker zou je misschien net wat meer diepgang willen zien in deze zeer persoonlijke maar tegelijkertijd universele zoektocht naar de eigen identiteit. Met vijfentachtig minuten heeft Gallienne er een wel heel compacte film van gemaakt. De afwikkeling van het verhaal na de prachtig in beeld gebrachte aha-erlebnis van de hoofdpersoon voelt daardoor wat gehaast. Maar die onwil om afscheid te nemen van Guillaume zou je ook als een compliment kunnen zien.