Recensie 'A Quiet Place'

Wat zou er gebeuren als de belangrijkste wet van A Quiet Place – je overleeft zo lang je geen geluid maakt – daadwerkelijk toegepast zou worden in Nederlandse bioscopen? Het zou in ieder geval niet lang meer duren voor de popcornmachines met vervroegd pensioen konden. Acteur-regisseur John Krasinski (The Office, The Hollars) maakt een effectief horrordebuut met de decibelmeter als scherprechter.

In de post-apocalyptische wereld van A Quiet Place wordt een hecht gezin opgejaagd door een drietal blinde wezens (Jurassic Park meets Alien en The Maze Runner), die voor het lokaliseren van hun prooi van hun optimale gehoor afhankelijk zijn. Overleven is voor de Abbotts een hachelijke opgave: het voortbestaan van het gezin hangt of staat met krakende trappen en vallende speelgoedvliegtuigjes.

De illusie van controle

De tragiek van die premisse zit hem grotendeels in de machteloosheid van de vaderfiguur, vertolkt door Krasinski zelf. Lee Abbott wil zijn kinderen koste wat het kost beschermen, maar beseft ook dat controle in deze wereld altijd een illusie is. Marcus (Noah Jupe) en Regan (Millicent Simmonds – gekend van Todd Haynes' Wonderstruck) moeten de impulsen van hun 'vrije' kindzijn zelf onderdrukken. Marcus is zo gespannen onder de omstandigheden dat zijn vader hem tot rust moet manen: onder een bruisende waterval gaat zelfs het geluid van een bevrijdende oerkreet snel verloren. In het geval van Regan voelt het, zonder achtergrondkennis, eerst wat geforceerd aan dat de Abbotts door haar doofheid al bekend zijn met gebarentaal. Simmonds is echter daadwerkelijk doof, en 'speelt' zo sterk (lees: ingehouden expressief) dat ze haar conditie in de film ook nog eens zeer geloofwaardig en invoelbaar maakt.

Dodelijk contrast

De intieme scènes tussen vader en zoon/dochter winnen het met uitstek van de onvermijdelijke genre-clichés (met als dieptepunt het 'valse alarm' vroeg in de film – aha, het was een wasbeer). Überhaupt is de opbouw van de film wat doorzichtig, waardoor verrassingen in de plot uitblijven. Wie een beetje oplet, merkt zelfs dat veel gebeurtenissen of expliciete shots een sterk aankondigend karakter hebben. Krasinski speelt met dramatische ironie, en geeft zijn ervaren sound editors (Erik Aadahl, Ethan van der Ryn) alle ruimte om het hoofdthema van de film – het contrast tussen geluid en stilte – in combinatie met de sluimerende score (Marco Beltrami) als een klassieke vorm van suspense te gebruiken.

Dubbel koppel

Ondanks die effectieve inzet van stijlmiddelen is A Quiet Place eerder sfeervol dan eng. Het prachtige shot van het rood verlichte woonerf ('Red means Run') beklijft eerder dan het weinig originele zenuwspel tussen de jagers en de opgejaagden. De film werkt als een compact en humaan drama, waarin de rol van Emily Blunt (Evelyn Abbott) Krasinski's metacommunicatie nog eens versterkt: voor je acterende echtgenote ga je door het vuur, no matter the cost.