Recensie 'Sound of Metal'

Een van je zintuigen verliezen klinkt als een nachtmerrie. Wanneer de heroïneverslaafde drummer Ruben (Riz Ahmed) steeds minder hoort, gaat hij hard op zoek naar een oplossing en moet hij leren navigeren in een nieuwe, steeds stillere, realiteit. Deze zoektocht is prachtig verfilmd door regisseur Darius Marder in Sound of Metal (2019).

Overtuigend en realistisch

De film valt met de eerste scène gelijk met de deur in huis: Ruben en zijn vriendin Lou treden samen op en spelen extreem luide rockmuziek. Meteen daarna zijn de eerste tekenen van Rubens gehoorverlies al duidelijk, iets wat de muzikant snel afschuift als niks belangrijks. Wanneer dit toch ernstiger blijkt te zijn, wordt Ruben geforceerd om dit probleem onder ogen te zien. Met behulp van zijn vriendin Lou (Olivia Cooke) komt hij terecht bij een rehabilitatie programma speciaal gericht op mensen met gehoorverlies.

Ahmed speelt de rol van Ruben erg overtuigend en neemt de kijker volledig mee in de emotionele turbulentie van het personage. Zijn hele identiteit hangt samen met zijn muzikale carrière, wat tevens ook het enige lijkt te zijn wat tussen hem en zijn verslaving staat. De angst, woede, onzekerheid en verdriet zijn duidelijk te zien op zijn gezicht en als kijker leef je op elke manier met hem mee.

Wat hier ook flink aan bijdraagt, is het gebruik van geluid en muziek in de film. De sound design in de film, gedaan door Nicolas Becker, is zeer indrukwekkend. Wanneer Ruben steeds minder hoort, word je als kijker ondergedompeld in zijn ervaring. Je deelt zijn verwarring over de eerste oorsuizen en voelt zijn paniek tijdens de consultatie met een arts waar duidelijk wordt dat zijn gehoor niet meer te redden valt.

Geluidloos en toch luid

Het geluid in deze scènes, of eigenlijk de afwezigheid van, is desoriënterend en confronterend. De doodse stilte slaat telkens in als een bom en voelt juist luid en onontkoombaar. Deze stilte wordt niet ingezet als goedkoop trucje maar slaagt er keer op keer in om indruk te maken.

Na de sterke eerste akte van de film is de tweede akte wat langzamer. Ruben leert langzaam wennen aan hoe zijn leven er nu uitziet met behulp van de sympathieke Joe, een rol die fantastisch wordt gespeeld Paul Raci. Joe neemt Ruben op in zijn rehabilitatie programma en wordt al snel een belangrijk figuur voor hem.

De meest indrukwekkende scène is de allerlaatste van de film, waar er wederom weer erg slim met het sound design wordt omgegaan en raakt hiermee een gevoelige snaar. Dankzij het acteerwerk van de cast, het fantastische sound design en de empathische lens van regisseur Marder is Sound of Metal een zeer indrukwekkende en eerlijke film die stilletjes je aandacht vraagt en ook alle aandacht verdient.