Recensie 'Supernova'

Meis woont met haar ouders in een afgelegen huis en brengt haar tijd wachtend door. Wachtend op volwassenheid en wachtend tot een automobilist de bocht uitvliegt en de gevel van hun huisje ramt. Zoals al zeven keer eerder gebeurde.

Een ding is duidelijk na het zien van Supernova: de camera is gek op Gaite Jansen. In de tweede speelfilm van regisseur Tamar van den Dop is de 22-jarige actrice vrijwel constant op het scherm. Soms van heel dichtbij, als we haar vingers langs het verroeste staal van een brug zien gaan of de waterdruppels op haar huid zien. Soms van veraf, als ze met haar stoere cowboylaarzen door een uitgestrekt landschap van maïsvelden en windmolens zwerft. Met een gezicht dat weinig verraadt en juist daardoor blijft boeien. En vooral met een ijselijke onverschrokkenheid.

Haakse bocht

Jansen speelt hier een meisje, door haar moeder Meis genoemd, dat met haar ouders en haar oma in een afgelegen huis woont in wat Zeeland zou kunnen zijn (de opnames vonden plaats in Noord-Duitsland). Een uitgestrekt landschap dichtbij het water, waar vrachtschepen voorbij trekken en we in de verte de havenkranen zien. Er is iets bijzonders aan de hand met het huis van dit gezin. Het staat namelijk precies in een haakse bocht van een weg die leidt naar een brug die nooit is afgebouwd. Als Meis 's nachts in bed ligt ziet ze het schijnsel van de koplampen op haar plafond en hoort ze de muziek en het dronken gejoel van de voorbijrijdende auto's. Het wachten is op het moment dat er eentje de bocht mist en door hun gevel naar binnen rijdt.

Absurdistisch

Dat zou niet voor het eerst zijn. Sterker nog, de moeder (gespeeld door Van den Dop zelf) heeft een doos met aandenkens van elk van de zeven jongens die hier ooit naar binnen zijn gereden. De vader van Meis (Bob Schwarze) was de eerste. Maar hij zit nu arbeidsongeschikt thuis, bier te drinken en naar opera te luisteren. Het wachten is op de achtste. Dat licht absurdistische gegeven loopt in de film gelijk op met het gevoelsleven van Meis, van wie het ongeduld groeit om alles te gaan uitproberen dat volgens haar hoort bij volwassenheid. Hoe lang duurt het nog voor het wachten voorbij is en de explosie van de titel gaat plaatsvinden?

Dromerig

Supernova doet op sommige momenten denken aan The Tree of Life, met zijn dromerige beelden, spaarzame dialoog, de fluisterende voice-over en de relatie die wordt gelegd tussen het leven van een gezin en de grotere kosmische werkelijkheid. Van den Dops film is echter meer gegrond en minder ambitieus dan Terrence Malicks visuele gedicht. Dat is maar goed ook, want Malicks film kan zowel vervoering als verveling oproepen. Ergens daartussenin zit Supernova.

De visuele composities die Van den Dop ons hier voorschotelt zijn prachtig en ze speelt een leuk spel met ons als toeschouwer door vast te houden aan het perspectief van haar jonge hoofdpersoon, waarin werkelijkheid en fantasie door elkaar lopen. Maar toch missen de beelden de zeggingskracht om de fluistertoon van de film te doorbreken. Er wordt eigenlijk nauwelijks spanning opgebouwd of ergens een uitroepteken geplaatst. Daarmee ontstijgt Supernova niet het niveau van een rustig kabbelend plaatjesboek, zij het met een hoofdrolspeelster waar we nog veel van gaan horen.